Op 23 februari breng de Duitse band A Tale of Golden Keys het tweede album Shrimp uit. Het eerste album Everything Went Down as Planned (2015) werd miljoenen keren gestreamd, gelukkig hebben deze drie heren zich niet gek laten maken door dit succes. Zij blijven trouw aan het gekozen pad: pure muziek maken.
Het is bijna niet voor te stellen, maar het album is geschreven én opgenomen in 10(!) dagen! Op deze manier heeft de band de concertflow doorgezet op het album. De band beschrijft deze ervaring als bevrijdend. De hoofdgedachte van het album komt voort uit de muzikale overgave aan het moment, dat wat ontstond werd opgenomen.
De zang van Hannes Neunhoeffer voert ons prachtig door ‘In the Far Distance’, een nummer gericht op de zachte confrontatie met bedroefdheid. Het nummer laat je gelukkig niet al te treurig achter, hier zorgen de prachtige harmonieën met name voor.
‘A Thought Caught Fire’ is een plaat gedragen door een heerlijke basriff die je moeilijk los kunt laten. Net zo min als je de heerlijke drumpartijen op ‘Open the Door’ kunt missen. Twee totaal verschillende platen qua sound, maar beide zo heerlijk hetzelfde! Juist door het verschil in sound gaat het album niet vervelen, de variatie op de platen is goed in balans.
Uitblinker van dit album is wat mij betreft het zes minuten durende ‘White’. De sound die de band hier creëert heeft onwijs veel weg van die van The Sound, en dan met name van het “From the Lion’s Mouth” album. Een lekkere duistere basgitaar, heerlijke gitaarlijnen en een betoverend mooie zang. Het nummer heeft echt veel weg van ‘Contact the Fact’, dan met name het basriffje aan het begin van de plaat. Wat ook meehelpt om deze plaat uniek te maken is de rust die halverwege over het nummer valt. In plaats van 6 minuten door de stampen, kiest de band voor een moment van rust om vervolgens lekker verder te raggen.
‘Will I Be the Last’ weet zich goed te onderscheiden door de ruwere instrumentatie. Het is geen doorsnee werk wat je hier voorgeschoteld krijgt. Vooral de explosieve gitaar klinkt onwijs strak! Net zo strak klinkt ‘Exhale’, waar wederom een hoofdrol is weggelegd voor de basgitaar.