De titel van het tweede album van Adam Barnes (Oxford) is Vacancy at Nasa geworden. Zijn muziek past het beste in het folk genre zoals wij kennen van bijvoorbeeld Matthew and the Atlas. Het album telt elf wonderschone liedjes, elk met een eigen verhaal.
De titel van het album is een verwijzing naar het starten van een muzikale carrière: onwijs lastig. Adam laat zich echter niet ontmoedigen en timmert gestaag verder aan zijn carrière. De meeste nummers heeft hij tussen eind 2016 en de zomer van 2017 geschreven. Omdat het schrijven van nieuwe liedjes niet echt lekker liep heeft hij voor zichzelf een deadline gesteld om zoveel mogelijk teksten en melodieën te schrijven. Het proces van schrijven en het opnemen heeft een kleine zes maanden geduurd. Zelf is hij enorm enthousiast over zijn werk.
Adam zelf geeft aan dat zijn nieuwe werk natuurlijker tot stand gekomen is. Hij heeft nogal de neiging om zijn eerst geschreven liedje als “het te behalen niveau” te bestempelen. Alles wat dan volgt moet minimaal dat niveau hebben, alles wat minder is wordt direct in de prullenbak geworden. Hierdoor was hij constant aan het wikken en wegen. Dit heeft Adam voor dit album meer achterwegen gelaten. De onderwerpen van zijn liedjes gaan over zijn eigen ervaringen of ervaringen van mensen in zijn nabije omgeving. Op deze manier geeft hij ons een kijkje in zijn eigen leven.
De opener van het album ‘Bad Luck’ is een gedurfde plaat, niet vanwege de tekst maar vanwege het feit dat er geen refrein in het nummer zit. Iets wat je tijdens het luisteren totaal niet mist. Het is een mooi innemend liedje dat gaat over de harde realiteit van de muziekindustrie en de kans op succes: “I think I’m ‘bout due for a win. I think it’s about time, that I won.” Maar of hij echt optimistisch is valt maar te bezien: “Maybe it will be my year. Or maybe it will be, just more bad luck.”
Daar waar de opener voor het grootste gedeelte drijft op de sound van een akoestische gitaar leunt ‘Ordinary’ meer op de folk/pop sound. Het klinkt allemaal wat vrolijker en ook de teksten zijn veel optimistischer: “I’m trying to enjoy the journey I’m on.”
‘Everything’ gaat over een verloren liefde, iets wat wij allemaal wel eens hebben meegemaakt. Dit nummer is met name zo mooi vanwege de tedere stem van Adam, je hoort het verdriet en de wanhoop zo onwijs goed. Een van de pareltjes van dit album.
Tijdens het luisteren van ‘Smoke Signal’ had ik het idee dat ik aan het luisteren was naar het “Howl” album van de Mighty Oaks, een gezelschap uit Duitsland. Het ritme, de sound en het gevoel komen heel sterk overeen, griezelig goed.
De eerste track die Adam schreef voor dit album was ‘Electron’ en gaat over Donald Crowhurst die in de zomer van 1969 van de radar verdween tijdens een zeilrace om de wereld. Een liedje dat wat mij betreft direct op de radio gedraaid kan worden.
In ‘Lovely Navigator’ wil Adam de ruimte in geschoten worden omdat het op aarde niet echt wil lukken: “Maybe there’s a vacancy at NASA with a salary. For singers losing confidence to sing.” Je merkt dat hij enorm aan het worstelen is met zijn carrière en niet weet of het allemaal gaat lukken. Dapper dat hij dit zo kenbaar maakt, hij Remy ons kort mee in zijn onzekerheid. Deze onzekerheid komt in ‘Better off Without’ wederom naar voren, ditmaal gegoten in een liefdesverhaal.
Het combineren van een relatie en het artiestenleven is geen makkelijke opgave. Al heel wat muzikanten hebben een relatie zien stranden vanwege het lange toeren en de uren die gespendeerd worden in de studio. Met ‘Hopeful’ geeft Adam zijn kijk op dit verhaal, natuurlijk is het lastig máár je moet hoop blijven houden: “And if all good things come together. Then why am I not here with you. I know that I can’t live forever but I am still hopeful too.” Helaas is de hoop van korte duur, in ‘Broken’ realiseert Adam zich dat het leven van een muzikant nooit zal veranderen: “It’s never going to change.”
Gelukkig is er het besef dat een relatie toch mooi kan zijn, de geliefde wordt toch enorm gemist in ‘Reykjavik’. Hij vraagt zich hardop af of het leven als muzikant het allemaal waard is. Prachtig verpakt in een nummer dat met de seconde groeit. Het begint ingetogen maar ontpopt zich tot een prachtige theatrale plaat. Beetje te vergelijken met ‘Lippy Kids’ van Elbow.
‘Jet Lag’ is het laatste nummer van het album. Weer gaat het over een relatie en het missen van de ander. Het nummer begint heel vrolijk, maar de tekst is alles behalve vrolijk. Er zit een flinke scheut melancholiek in verwerkt: “From the moment that you left my arms I couldn’t stand morning alarms and the length of the day.”