allusondrugs is verleden tijd, tegenwoordig gaat deze Britse garagerock band door het leven als allusinlove. Een nieuwe naam of niet, de groep uit Leeds maakt nog steeds stevige maar toegankelijke gitaarmuziek met altijd weer die fijne catchy hook. Vorig jaar verscheen hun nieuwe, en zelfgetitelde EP. En dat bleek een mooie opmaat naar de volwaardige full length “It’s Okay to Talk” te zijn.
Dit debuutalbum, vol rauwe energie, is geproduceerd door Catherine Marks (2018’s UK Producer of the Year en bekend van St. Vincent, Wolf Alice en PJ Harvey). De band bestaat uit Jason Moules (vocals/gitaar), Drey Pavlovic (gitaar), Jemal Beau Malki (bassist) en Connor Fisher-Atack (drums). Ze maken, naar eigen zeggen, muziek om van te houden. Deze uitspraak kan ik alleen maar beamen!
Met ‘Full Circle’ wordt het album op een grandioze wijze gestart met ronkende drums en een zeer sterke gitaarriff. Het refrein “You’re wrong! You’re wrong! You’re wrong!” zing je binnen no-time uit volle borst mee. Een grunge-vibe horen wij duidelijk terug op het geweldige ‘All My Love’, een mooie flasback naar de goede oude jaren ’90.
Na alle geweld van de eerste tweede tracks, neemt de band met ‘Lucky You’ wat gas terug. Let wel, met de nadruk op “wat”, want het nummer is nog steeds voorzien van een stevige drumpartij en gierende gitaren. Als extraatje zijn er wat psychedelische elementen toegevoegd die het nummer zijn glans geven. De vocalen op ‘Sunset Yellow’ lijken uit de tenen te komen van zanger Jason Moules, heerlijk! De post-punk achtige bas van Jemal Beau Malki verdient hier extra lof, het geeft dit liedje wat duisternis mee.
‘All Good People’ is nog steeds een feest om naar te luisteren, die mag met gerust een aantal keer op repeat. Neem The Smashing Pumpkins en Queens Of The Stone Age, stop deze in de blender met een mespuntje post-punk en je krijgt ‘Bad Girls’ als resultaat. Dit duistere liedje laat de potentie van deze band onwijs goed horen.
Industriele klanken laten ‘Lover I Need a Friend’ goed beginnen, het is een van de betere platen van het album. Het klinkt anders dan de rest en is daardoor zeer interessant. Het meest vriendelijke nummer om te draaien is ‘I’m Your Man’, dit is echt een allemansvriend met een stevige rocksound.
Tussen alle duistere klanken is het ‘Happy Eyes’ dat ons een sprankje zonlicht laat horen, dit dankzij de heerlijke vocalen. De titeltrack is een bewijs dat de heren zonder meer geweldige post-punk muziek weten voort te brengen. Dit genre is de laatste jaren steeds meer aan bekendheid aan het winnen en daar word ik erg vrolijk van!
Het sluitstuk ‘The Deepest’ laat ons nog eenmaal horen wat de mannen in huis hebben. De vocalen liggen ietwat hoger dan op de rest van het album en het tempo is wat trager, een puike combinatie!