De Australische Angie McMahon verruilde een baan als artiesten boeker voor het leven van een singer-songwriter. Ze heeft al samen op het podium gestaan met Father John Misty, Alanis Morissette en Leon Bridges. Eind juli bracht ze het debuutalbum “Salt” uit, met daarop een mix van soul, folk en indierock.
Met opener ‘Play the Game’ begint het album zeer ingetogen, slechts wat gitaarklanken, percussie en de warme stem van Angie. Het is het type nummer dat perfect past als opener of sluiter tijdens een concert, het is betoverend mooi. Een hoogtepunt vinden wij al vroeg op dit album met ‘Soon.’ De track gaat over de hoop om op een dag de ware liefde te vinden, Angie twijfelt hier enorm over. Zij haalt inspiratie uit de liefde die haar ouders al jaren hebben: “I’ve been hiding my tears from my mother and she / She and my father still laugh together.”
Fijne drums en ronkende gitaren komen je tegemoet op ‘Keeping Time.’ Het is haar manier om zichzelf liefdevol aan te sporen om iets te maken van haar leven. Ze heeft er zelf het volgende over laten weten: “You can either back yourself or keep bad habits, so take note of where you’re at and use it as fuel. It’s like a love song to self-discipline.” Haar debuutsingle ‘Slow Mover’, waar het allemaal mee begon, staat natuurlijk ook op deze langspeler.
Dat dit album vol staat met persoonlijke ervaringen bewijst ‘Missing Me’ wel: “I wrote ‘Missing Me’ to feel powerful while also feeling hurt and sad, and I hope that some people can relate to it and love singing along as much as I love singing it.” De vocalen hebben op deze plaat een lekker rauw randje en worden met heel veel power gebracht. Het trage ‘Push’ is een zeer emotioneel nummer: “If you’re gonna push me over I’ll do it / I’ll say our goodbye.” Eerder dit jaar was ik al lyrisch over de single ‘Pasta.’
Jazz- en bluesinvloeden zijn goed te horen op ‘Standout’ terwijl Angie spreekt over het niet zomaar met iemand willen settelen, ze weet dat ze een specifiek iemand voor ogen had. Deze liefde blijft vooralsnog onbeantwoord. Een van de ander hoogtepunten is naar mijn idee het innemend mooie ‘Mood Song.’ Het klinkt zo klein en fragiel door de fluisterstem die Angie zo nu en dan gebruikt, maar ook groots als de gitaren en vocalen aanzwellen. Kippenvel gegarandeerd.
Na een date met een man, die haar feministische standpunten niet begreep, schreef ze ‘And I Am a Woman.’ Je hoort Angie hier op haar best, het nummer begint klein en groeit met de seconde om vervolgens heel teder af te sluiten. Een nummer om sprakeloos van te worden. Sluitstuk ‘If You Call’ begint met omgevingsgeluiden die gevolgd worden door een akoestische gitaar en fluittonen. Ook hier speelt Angie prachtig met haar stem: van ingetogen tot explosief. Zij heeft een stembereik waar je u tegen mag zeggen.