Onder het mom van knallend het nieuwe jaar ingaan is mijn eerste recensie die van de punkrockgroep Anti-Flag. Een groep activisten die door middel van muziek al ruim 25 jaar hun onvrede over de (Amerikaanse) politiek kenbaar maken. Belangrijk om te realiseren is dat Anti-Flag niet voor Anti-amerika staat, maar voor anti-oorlog. Zoals de cover al doet vermoeden is dit album voor een groot deel een protest tegen Trump. Sterker nog, Trump is zelfs hoorbaar in de openingstrack ‘Hate Conquers All’. Grote vraag met een album als deze is; weet het album potten te breken?
“In the good old days, this doesn’t happen, because they used to treat them very, very rough. And when they protested once, they would not do it again so easily.” Zo trapt Donald Trump dit album van Anti-Flag af. En over potten breken gesproken, ‘Hate Conquers All’ is een knaller van een opener. Samen met het uptempo nummer ‘It Went Off Like a Bomb’ opent deze plaat precies zoals je dat van Anti-Flag zou verwachten.
De titeltrack vertaald zich in een soort gebroken visie die onmogelijk blijkt in deze wereld. “No more hate, no division. No one is free until the war is won” horen we terug op het nummer. Hoewel de track muzikaal wat minder hard uitpakt , komt het des te meer over als een optimistisch nummer.
In ‘Christian Nationalist’ wordt bijna vergeten dat ook dit een protestnummer is en is het meer een typische pop-punk song. Je zou kunnen zeggen dat dit nummer de plank dan ook een beetje misslaat. Samen met ‘Don’t Let the Bastards Get You Down’ en ‘Unbreakable’ vormen deze drie nummers muzikaal niet bepaald het hoogtepunt op het album. Iets teveel van hetzelfde zou je kunnen zeggen.
Als je de vorige drie nummers toch hebt uitgezeten, wordt je beloond met drie nummers op volle power. Met de meest recente single ‘The Disease’ wordt vuur met vuur bestreden en ‘A Nation Sleeps’ loopt via een viool intro uit tot misschien wel het hoogtepunt van het album. We horen hier “Those who make freedom halfway, are those who dig their own graves”. in een optimale poging de oorlog te bestrijden zoals Anti-Flag dat doet. Het slot akkoord van deze drie nummers ‘You Make Me Sick’ draagt precies over wat de titel al doet vermoeden.
Op het einde van deze elfde langspeler van Anti-Flag neemt de band gas terug. Op het folkie nummer ‘Un-American’ kan vrolijk meegezongen worden “‘No peace comes from a greedy hand, who is un-American?”. Tot slot wordt je verb(l)aast bij het door blazers ondersteunende ‘Resistance Frequencies’. Hier vraagt Anti-Flag zich nog maar is af wie de bom gaat stoppen. De bom die op deze LP het gezicht van Donald Trump lijkt te dragen, maar wel degelijk meerdere gezichten lijkt te hebben dan alleen die van Trump.