Eindelijk is het dan 19 januari, de dag waarop het vierde studioalbum Earthtones van de Canadese artiest Bahamas verschijnt! Eerder schreef ik al vol lof over de tweede single ‘Way With Words’. Het album nam hij op met een aantal zeer getalenteerde studiomuzikanten van D’Angelo. Afie Jurvanen is groot fan van D’Angelo, hij noemt het tijdloze muziek. Het feit dat deze muzikanten mee zouden gaan spelen heeft hem geholpen om zijn inspiratie terug te vinden. De nummer bevatten een mooie mix van soul/r&b en soft rock.
Om maar met de deur in huis te vallen, de opener ‘Alone’ is al een van de hoogtepunten. Het nummer begint met een fijn gitaarrifje en de stem van Afie. Later wordt de plaat mooi gedragen door enkele vrouwelijke vocalen, de meerstemmigheid die ontstaat geeft het nummer een relaxte vibe mee.
De eerste single ‘No Wrong’ is het perfecte voorbeeld van de mix tussen de soul/r&b van de muzikanten van D’Angelo en de soft rock van Afie zelf. Deze mooie piano ballad wordt prachtig aangevuld met warme vrouwelijke vocalen. Juist de tederheid van dit nummer spreekt mij enorm aan. Bij ‘Show Me Naomi’ is het juist het upbeat tempo en de groovy gitaar die het nummer vorm geven. Totaal het tegenoverstelde dus, juist dat is zo leuk. Geen enkel liedje is qua sound hetzelfde én toch passen ze bij elkaar.
Iemand die wat mij betreft ook genoemd mag worden is achtergrondzangeres Felicity Williams, zij steelt de show met haar catchy doo-woop-achtige vocalen op ‘Opening Act (The Shooby Dooby Song)’ en op ‘No Expectations’. Haar zangstijl lijkt erg op het scatten, deze manier van zingen is in de jazzmuziek erg populair.
In het begin van deze review gaf ik aan dat het album een mix van soul/r&b en soft rock bevat, maar ‘Bad Boys Need Love Too’ neigt op sommige momenten meer richting de rap dan de soul. Afie rapt hier op zijn eigen wijze het nummer (en dus ook het album) naar een nog niet ontdekte hoogte. Door het gebruik van een lekker smerig klinkende gitaar klinkt de plaat weer rock-like. Hij speelt met genres alsof het niks is, een gewaagde keuze die in mijn ogen prima uitpakt.
Aan alles is te merken dat Afie en zijn vaste band heel veel inspiratie hebben gekregen van James Gadson en Pino Palladino (bekend van o.a. het werk voor D’Angelo). Enkele platen op het Earthtones album hebben op de een of andere manier wel een lekkere funky groove. Neem nu ‘Everything to Everyone’, deze plaat bevat percussie die niet zou misstaan op een neo-soul plaat uit de jaren ’90. Het 7 minuten durende ‘So Free’ is een smooth klinkende plaat met aandacht voor de piano, warme vocalen en een heel relaxte beat. Je waant je de hele tijd in een heel relaxte sfeer, jammer om daar weer uit gehaald te moeten worden…
‘Depression’ gaat zoals de titel al doet vermoeden over de mentale dip. Vroeger werd dat de “blues” genoemd, tegenwoordig ben je depressief. Zo omschrijft Afie het ook: “Je vrouw wil niks meer met je te maken hebben en de dokter geeft je een rits pillen als je de juiste woorden gebruikt. Niks maakt je gelukkig.” Geen lichtzinnig thema wat hier bezongen wordt. Maar door de fijne achtergrondvocalen krijgt dit nummer toch een positief gevoel. De vocalen fleuren de boel een beetje op, de donkere wolken maken plaats voor zonneschijn.
Met ‘Any Place’ wordt het album afgesloten. Lekker diep gezongen waardoor het lijkt alsof het door een doorgewinterde soulzanger is gezongen. Heel stilletjes mag je zeggen dat Afie door dit album ook een beetje een soulzanger is geworden.