Eindelijk is daar het debuutalbum van de Britse indie band Black Honey! Na het horen van ‘Bad Friends’ en ‘Midnight’ was ik verkocht. De band heeft een hele lekkere sound die goed in het gehoor ligt en zeer catchy is.
De band was er ineens in 2014 met de debuutsingle ‘Spinning Wheel’, die bijzonder goed werd ontvangen in Engeland. Met het uitbrengen van het debuutalbum is de band er helemaal klaar voor: “we’re “playing the big-boys game” and getting ready to rip things apart again.”
Het resultaat van het harde werken is een afwisselende reis door de unieke wereld van de band, van het garage-achtige nummer ‘I Only Hurt the Ones I Love’ naar het door de jaren ’80 beïnvloedde ‘What Happened To You’ en het zeer innemende ‘Baby’. Het is een reis met hier en daar wat omleidingen, maar wel een reis beschreven vanuit het hart.
‘Blue Romance’ klinkt als een productie die van Lana Del Rey afkomstig had kunnen zijn. Het is een knipoog naar de sound die Lana voortbrengt en volgens sommige weet Black Honey hier Lana te overtreffen. Zo ver wil ik niet gaan, het is in mijn optiek een fijne, rustige track met precies genoeg spanning. Dat de band tijdloze melodieën kan componeren is het beste hoorbaar op ‘Crowded City’. De heerlijke en vooral galmende gitaren zorgen hier voor een zeer catchy effect, met stipt een van de hoogtepunten.
Als je Blur en Republica in de blender stopt en het resultaat door Black Honey laat spelen krijg je ‘Hello Today’. Een perfecte rocktrack met een dikke vette knipoog naar de jaren negentig. Iets minder ben ik gecharmeerd van ‘Into the Nightmare’. Een plaat die zijn naam alle eer aan doet maar het is een vreemde eed in de bijt als je kijkt naar het totaalplaatje. Het heeft niet dezelfde vibe als de rest van de tracks en daardoor valt deze toch wat buiten de boot.
Het tempo gaat flink omlaag met ‘Dig’, een welkome afwisseling. De videoclip is een eerbetoon aan de favoriete Tarantino-films. Met ‘Just Calling’ wordt een verloren liefde bezongen: “How does it feel? Now that I’m not around. Never meant this to hurt you. I will let you down.” Met hier en daar wat elektronica-elementen wordt het nummer opgeleukt. De echte eye-catcher in deze is toch wel de heerlijke gitaar, jammer dat deze niet zo prominent aanwezig is.
Met ‘Wasting Time’ wordt het album afgesloten. Een melodramatische track die bij vlagen doet denken aan de muziek van Within Temptation. Vooral de uithalen van Izzy doen hier sterk aan denken. Deze zijn hier echt op zijn allerbest!