Na het verschijnen van het met country doordrenkte ‘The Great Pixley Train Robbery’ was ik zeer nieuwsgierig naar het nieuwe album. In mijn beleving zou ‘Tip of the Sphere’ op acht maart verschijnen, het bleek toch echt 8 februari te zijn. Ik zat er dus mooi een maandje naast! Hoog tijd dus dat ik het werk van deze Amerikaanse singer-songwriter eens ga bespreken.
Als groot fan van country rock is het een waar genot om naar dit negende album van McCombs te luisteren. Hij heeft zich echte alle moeite genomen om de muziek vorm te geven. De nummers zijn geen losse elementen, zij vormen samen één prachtig geheel.
‘Tip of the Sphere’ kent twee bijzonder lange tracks: opener ‘I Followed the River South to What’ en sluiter ‘Rounder’. Eerstgenoemde laat het album lekker op stoom komen met zeer hypnotiserende gitaren en subtiele drums. Sluitstuk ‘Rounder’ duurt maar liefst tien minuten en negen seconden, maar dat heb je totaal niet door. Het grootste gedeelte van dit liedje is een herhaling van de gitaren en drums, aangevuld met verfijnde orgelgeluiden. In mijn ogen heeft McCombs dit subliem uitgevoerd, het is een sfeer die staat als een huis!
Tussen opener en sluiter zitten natuurlijk nog negen andere liedjes die zeer de moeite waard zijn. Over ‘The Great Pixley Train Robbery’ was ik in januari al lyrisch (nog steeds overigens). Het ietwat Mexicaan aanvoelende ‘Estrella’ is een eerbetoon aan de overleden Mexicaanse artiest Juan Gabriel. Gitaar en basgitaar vullen elkaar hier zo onwijs goed aan, een zeer fijn liedje met een mooie boodschap.
Het is alsof je Elton John piano hoort spelen op ‘Absentee’, het neigt sterk naar het werk van John op zijn ‘Tumbleweed Connection’ album. Het is country rock met zeer fijne pianoklanken. Als er een liedje aan te wijzen is als het hoogtepunt van het album, dan is het ‘Real Life’ wel. Het klinkt voor een groot gedeelte als een country/folk nummer, totdat de laatste minuut aanbreekt: dan gaan de drums helemaal los en worden wij getrakteerd op een sterk staaltje vakmanschap.
‘Sleeping Volcanoes’, de eerste single van het album, heeft toch wel de meest memorabele songtekst: “Thank you to the authentic fake / Our true enigmatic uncle / Welcome to coo-coo land! / Home of the fake.” Vergeet ook niet het aanstekelijke “All over the word” niet, dat zing je binnen no-time mee. ‘Sidewalk Bop After Suicide’ klinkt nogal dubieus, maar het heeft een gitaarriff dat dagenlang in je hoofd kan blijven hangen, bij mij is dat nu het geval.
Een iets meer experimentele sound is te horen op ‘Prayer for Another Day’ en ‘American Canyon Sutra’. Op laatstgenoemde klinkt het haast industrieel en is het spoken word meer vertegenwoordigd dan echte zang. Het is een lekker liedje met een duister randje. Met ‘Tying Up Loose Ends’ brengt McCombs een zeer emotioneel nummer. Het is een liedje dat gaat over een naderend afscheid: “Is there anyone still left who can tell me who all these people are? … Tying up loose ends before I’ve gotta go.”