De Engelse garagerock Drenge band brengt vandaag het derde studioalbum ‘Strange Creatures’ uit. De muziek van de broertjes Loveless (Eoin en Rory) is zeer energiek en knalt echt je speakers uit. Het nieuwe werk is door Ross Orton (Arctic Monkeys, M.I.A., The Fall) geproduceerd en kan omschreven worden als spookachtige muziek.
Beide broers begonnen de band Drenge (Deens voor ‘jongens’) om te ontsnappen aan het rustige leven op het platteland. In 2013 verscheen het eerste album, ‘Undertow’ verscheen als opvolger in 2015. Daarna werd het een beetje stil, tot oktober vorig jaar, toen verscheen de EP ‘Autonomy.’ De nieuwe langspeler is volgens de band “the most considered record we have ever made.”
Er is lang gewerkt aan het nieuwe album, honderden ideeën en thema’s zijn de revue gepasseerd. Eerst omarmd, later weggeworpen en toch weer uit de prullenbak gehaald. Deze langspeler is een verzameling duistere liedjes waar fijne melodieën je tegelijkertijd doen huiveren. De tien tracks staan symbool voor B-films met synthesizer- en gitaarklanken die onze ergste nachtmerries tot leven laten komen, beetje vergelijkbaar met Carpenter Brut. Met titeltrack ‘Strange Creatures’ begon het creatieve proces op gang te komen. Nadat deze track naar tevredenheid was opgenomen hadden de broertjes één doel voor ogen: het album moest spookachtig klinken.
Met ‘Bonfire of the City Boys’ start de 10-delige horrorreeks op sublieme wijze: een sublieme basriff, gevolgd door een heerlijke beat en messcherpe teksten. Eoin zingt over een gedesoriënteerde persoon die zijn nachtmerries over hebzucht werkelijkheid ziet worden. Een spooky schoolfeest met dansende zombies, dat is voor mij de essentie van ‘The Dance.’ Ik let daarbij totaal niet op de tekst maar op mijn eigen gevoel. Ik creëer hier als het ware mijn eigen horrorfilm.
De new wave track ‘Autonomy’ (van de gelijknamige EP) is een van de meest toegankelijke nummers van dit album met zijn fijne gitaarklanken en lekkere beats. De jaren ’80 komen helemaal tot leven op de synthesizer plaat ‘Teenage Love’. De heren hebben dit instrument gebruikt om de muziek een nieuwe dimensie te geven, mission accomplished! Met de saxofoon op ‘Prom Night’ komen de eighties wederom tot leven.
Op ‘No Flesh Roads’ schetst Eoin een nachtrit door een pikzwarte omgeving, de weg lijkt maar geen einde te krijgen. Dit is een track met een zeer spannende opbouw. Wat meer pop-georiënteerd is ‘Never See the Signs’, wederom een van de meest toegankelijke nummers van het album. Lekker grauw is ‘Avalanches’ met zijn duistere klanken. Met ‘When I Look Into Your Eyes’ wordt dit album afgesloten. Een akoestisch blues liedje met een knipoog richting de doo-wop uit de jaren ’50 met de “zombie Elvis” achtergrondvocalen.