Het Canadese indie rock duo uit Toronto brengt met Harm’s Way de tweede langspeler uit. Na het goed ontvangen Modern Fiction (2021) zijn zanger/gitarist Tom McGreevy en gitarist Evan Lewis terug met hele vermakelijke jangle pop. Tijdens een lange tour door Amerika en Europa begon dit album zijn vorm te krijgen.
Wanneer je opener ‘Hollowed Out’ start, weet je direct met wat voor een fijne sound je te maken hebt. De eerste paar zinnen doen je wenkbrauwen even fronsen: “All we ever do is need, eat, fuck, and sleep, and then repeat forever”. Een ietwat aparte opening, maar na het luisteren van het refrein ben je dat al lang weer vergeten. Het klinkt allemaal lenteachtig aan, terwijl de teksten juist de grijze wolken van de alledaagse sleur beschrijven.
Daar waar de opener je direct in vrolijke sferen brengt, duurt dat bij ‘Cathedral City’ wat langer. Deze track brengt een beetje de jaren ’80 sfeer terug om vervolgens de trein te nemen naar de moderne tijd en de vertrouwde jangle-sound van dit duo. Het tempo van dit liedje kabbelt lekker voort en zorgt voor een aangename sfeer, mede dankzij de subtiele synthesizers. De laatste dertig seconden gaat het tempo iets omhoog en beleeft het nummer zijn hoogtepunt.
Het versnelde tempo wordt op ‘The Main Thing’ aangehouden, een track met pit in het ritme. Tekstueel is het geen verwijzing naar de politiek, eerder naar het ouder worden en de wereld met andere ogen bekijken terwijl mensen om je heen vastklampen aan oude tradities. De gitaren zijn hier op en top, heerlijk voor je oren.
‘Train Full of Gasoline’ doet je geloven dat je een stukje mee mag rijden met dit duo, het stuwt lekker voort als een oude locomotief. Een verfrissend uitstapje naar de countryrock, maar ook hier weer met onderliggende boodschap. McGreevy gebruikt de treinramp in Quebec van 2013 als uitgangspunt, er ontspoorde toen een trein vol ruwe olie met een ontploffing tot gevolg. Kleine oorzaken kunnen leiden tot grote gevolgen, er is altijd wel iets waardoor het mis kan gaan: “There’s always another dagger hidden in the sleeve, another bullet in the magazine”.
De vrolijkheid die je de eerste vier nummers muzikaal hoorde, is op ‘Deleted Scenes’ iets naar de achtergrond verdwenen. Er klinkt een soort weemoedig verlangen dat McGreevy ons toezingt: “I see you in deleted scenes / Not in real life, not in dreams“. Het nummer eindigt ook met duistere klanken.
‘On Our Way to the Rave’ doet je verlangen mee te gaan naar waar het feestje te beleven is. McGreevy heeft na het bezoeken van het vorige feestje geen actieve herinnering meer aan het schrijven van ‘A Girl, Running’. Een nummer dat voor mij een beetje tussen wal en schip valt, al maken de synths een hoop goed.
Gelukkig is daar dan de titeltrack, die met zijn heerlijke gelaagde sound je oren echt weet te verwennen. Ook hier hebben de teksten een diepere betekenis, het is een soort van reflectie over gevoelens van o.a. angst. Het werkt voor McGreevy zowel stimulerend als verlammend, iets waar veel mensen dagelijks mee worstelen.
Je verwacht als sluitstuk een lekker up-tempo jangle-pop nummer, maar niets is minder waar. ‘Heavy Bag’ is eerder een weemoedig afscheid met puike gitaren én vioolklanken. Geen vrolijke klanken, maar een ingetogen melodie voeren te boventoon en duistere teksten: “You’ve found a different sea for drowning in / Yeah, I guess I won’t be the one dragging you down”. Heel anders dan de opener, haast alsof de kaars wordt uitgeblazen.