De uit Heerlen afkomstige Ernest Peters bracht afgelopen december zijn tweede studioalbum My Life, Part One uit. Het album gaat over zijn eerste 30 levensjaren en is het eerste deel van een tweeluik. De muziek is een mix van rock, blues, country-rock en een vleugje punk. Samen met zoon Job is dit album tot stand gekomen.
Er zijn al wat autobiografische werken verschenen in de muziekwereld, maar ik kan mij geen album voor de geest halen dat begint bij het prille begin van het leven: de verwekking. Het album begint met de ‘Conception Song’, een nummer in de stijl van Pink Floyd meets The Alan Parsons Project. De plaat begint ingetogen en groeit beetje bij beetje uit tot een stukje hoogwaardige instrumentale muziek. Mij weet het enorm te boeien, zonder tekst toch duidelijk maken waar het nummer over gaat is zeer knap.
Elk liedje (m.u.v. de openingstrack) wordt geïntroduceerd door een verhaaltje, voorgelezen door Jim Scott. Origineel idee om nummers op deze manier meer informatie mee te geven. Persoonlijk vind ik het erg leuk om historische feitjes terug te horen in deze verhaaltjes, dat zal wel komen door mijn fascinatie voor geschiedenis.
‘Sleep Tight, Love of Mine’ is een prachtig ingetogen slaapliedje, dat gedragen wordt door rustige drums, gitaren en een prachtige pianosolo aan het eind. Het nummer krijgt vooral een hele rustige toon door het gebruik van de mondharmonica.
‘The Little Yellow Bear’ gaat over de opgroeiende Ernest die maar wat graag op eigen avontuur gaat, maar door zijn vader wordt toegesproken om voorzichtig te zijn. Heel herkenbaar voor iedereen. Klein minpuntje voor mij is de blokfluit die aan het begin van het nummer wordt gebruikt. Ik kan dat instrument niet meer horen, dat heeft te maken hebben met een familielid die dit eerst moet leren spelen alvorens het “echte” instrument bespeeld mocht worden. Uren werd ik gekweld door dit instrument omdat er nu eenmaal geoefend moest worden. Gelukkig is de rest van het nummer lekker rock-achtig en vergeet je de blokfluit al heel snel.
De boodschap in ‘School’ is dat leren niet echt als favoriete bezigheid wordt gezien. Een fase die wij allemaal doorlopen. Iedereen wil namelijk zijn eigen weg vinden en niet door leraren gedwongen worden om iets te leren. Wat dat aangaat heeft het nummer een beetje dezelfde strekking als ‘Another Brick in the Wall (Part 2)’ van Pink Floyd: educatie is overbodig. Het nummer kenmerkt zich door een lekkere snel rock ritme, fijne gitaren én een prachtige saxofoonsolo.
Naast rock als genre komt de blues ook voorbij in ‘Follow Me Son (‘Cause I’m the Light)’. Het is blues zoals wij die kennen van bijv. Muddy Waters en Lightnin’ Hopkins. Niet saai of oubollig, maar snel en vrolijk. Maar zoals in elke blues plaat gaat het niet om de instrumenten, maar om de songtekst. Het nummer gaat over de zoektocht van een jongeman naar zijn identiteit. Beide ouders worden door Ernest gezien als voorbeeld en hij koestert de levenslessen die hij heeft ontvangen.
Te merken is dat de jaren ’60 van The Beatles centraal staan in ‘A Better Word (The Hippie Song)’. Nadat zij terugkwamen van de trip naar India werd hard gewerkt aan het “White Album”, een album waar de Indiase invloeden heel goed te horen zijn. Ook Ernest laat deze invloeden rijkelijk horen tijdens dit liedje, een heerlijke trip naar dit prachtige land. De rest van het nummer ademt het gedachtegoed van de sixties (love & peace) uit. Iets wat anno 2018 ook weer volop in het nieuws is.
Na de sixties volgen vanzelfsprekend de seventies. ‘The Seventies’ is een heerlijke country-rock plaat die in het straatje van de Eagles past. Het nummer gaat over hoe snel de seventies voorbijvlogen en hoe hij er meer van had moeten genieten. Heel herkenbaar natuurlijk, de tijd vliegt immers voorbij alsof het niks is.
Eind jaren ’70 werd de punk geboren en alles moest kapot, weg met de gevestigde orde! De punkers hadden lak aan alles en iedereen en vooral wat anderen te vertellen hadden over ze. ‘It Did Not Feel All Right’ heeft een soortgelijke boodschap. In deze periode heeft Ernest het roer drastisch omgegooid, ongeacht of andere het hiermee eens waren of niet. Gewaagde keuze, maar daar waar de ene deur sluit, gaat een ander juist open…