Ik vind nu pas de tijd om dit album, dat verscheen in oktober van afgelopen jaar, de aandacht te geven dat het verdient. Het wonderschone ‘We Watch the Stars’ luister ik nog regelmatig om even tot rust te komen. Fin Greenall heeft de gave om ons volledig te betoveren, dit doet hij met zijn nieuwe langspeler Bloom Innocent opnieuw.
Met de titeltrack laat Fink zijn nieuwe album beginnen. De opbouw van dit nummer is heerlijk. Er wordt begonnen met slechts een aantal strijkers en de warme stem van Fin. De piano, drums en een elektrische gitaar maken het plaatje compleet. ‘We Watch the Stars’ is er eentje waar ik mijzelf heel makkelijk in kan verliezen.
“Once you get a taste, you’ll be back for more”, is de samenvatting van ‘Once You Get a Taste.’ Door het gebruik van een banjouki (een combinatie van een banjo en een bouzouki) weet Fink mij enorm te boeien. Wat mij betreft een van de hoogtepunten van dit album.
Het snellere ‘Out Loud’ bezorgt mij een gevoel van onrust. De drums zorgen hier voor een ritme waarbij ik moet denken aan het op de vlucht zijn voor iets of iemand. Het nummer gaat over het kijken naar de toekomst: “The future is more important than today.”
Het mystieke van ‘How I See You Now’ weet je moeiteloos te boeien, het past wat mij betreft prima in een thriller. Ook hier is de opbouw geweldig, met de minuut wordt het nummer intenser en weet het zijn greep te verstevigen.
Een combinatie van rock en jazzy elementen op ‘I Just Want a Yes’ zorgt voor een fijne afwisseling op deze langspeler. ‘Rocking Chair’ geeft je het gevoel dat je door een eeuwenoud klooster dwaalt terwijl de monniken je al biddend tegemoet komen. Het voelt aan de ene kant kerkelijk, maar dan wel met een sinistere ondertoon.
Muziek en tekst komt samen op het sluitstuk ‘My Love’s Already There’. Het is haast poëtisch te noemen als je de songtekst bekijkt: “Baby, don’t you cry / I’ll get there just as soon as I physically can / Baby, don’t you lose your grip / My love’s already there.” Een zeer ingetogen eind van dit album.