De alternatieve rock/punkband Frank Carter and the Rattlesnakes uit Groot-Brittannië zijn toe aan album nummer drie met “End of Suffering.” De Britten, die zonder twijfel tot een van de grootste live sensaties wordt gerekend, namen het nieuwe materiaal in zes maanden op en werkten hiervoor samen met Cam Blackwood (George Ezra) en Alan Moulder (Nine Inch Nails, Queens of the Stones Age). Ook is er een gastbijdrage van Tom Morello (Rage Against the Machine).
Volgens frontman Frank Carter is dit het meest persoonlijke album tot nu toe: “Blossom was all about loss, Modern Ruin was about crumbling foundations -whether that’s relationships or society. End of Suffering is a lot more personal. It’s about how fucking hard you can make things for yourself.” Dit is wellicht te verklaren door de privé problemen die Frank heeft meegemaakt na de vorige tour. Deze problemen en het schrijven van nieuw materiaal was niet gemakkelijk voor de zanger: “Everyone says you’ve got to ride the wave, well that’s easy if you’ve got a surfboard. I can’t even fuckin’ swim.”
Met ‘Why a Butterfly Can’t Love a Spider’ trapt het album in stijl af. Emotionele teksten, puike drums, lekkere gitaren en de ietwat schorre stem van Frank maken deze track geweldig. Tom Morello (Rage Against the Machine) zorgt voor een flinke dosis rock op ‘Tyrant Lizard King’, dankzij de heerlijke gitaren. De band kan dus veel meer dan (post)punk muziek produceren, geweldig om te horen! Hier zal menig festival helemaal op losgaan.
Dat het ook meer mainstream kan qua sound laat ‘Heartbreaker’ duidelijk horen, het meest uptempo nummer van het album. Als er een track aangewezen moet worden om deze band te introduceren is het ‘Crowbar’ wel. Dit liedje werd terecht als eerste single uitgebracht en is al veelvuldig op de radio gedraaid.
Het bluesachtige ‘Love Games’ zal onwaarschijnlijk gaan over zijn recente problemen rondom zijn huwelijk. Door de intense zang krijgt het een emotionele lading mee, waardoor het nummer nog beter tot zijn recht komt. Een van de verassing van dit album is het melancholische ‘Anxiety’, die als tweede single verscheen. Geen ruige punksound, maar meer een rock ballad.
De rocksound viert ook hoogtij op het trage ‘Angel Wings’, dat een schitterend einde heeft. Dat muziek hypnotiserend kan werken bewijst ‘Super Villain’ wel. De gitaarriff neemt je direct beet en laat je ook niet meer los. Als het nummer losbarst blijft het hypnotiserende effect nog steeds aanwezig.
Van mindere aard vind ik ‘Latex Dreams’, het voegt naar mijn idee niet echt iets toe aan het album. Het is een mid-tempo rockplaat die niet echt weet uit te blinken. Gelukkig maakt ‘Kitty Sucker’, single nummer drie, een hoop goed. Hier hoor je nog een beetje de punksound die zo goed past bij deze band, oude liefde roest niet.
Wat experimenteren hoort er natuurlijk bij, dit is duidelijk te horen op ‘Little Devil.’ Met de titeltrack sluit het album prachtig af. Het is een liefdesverklaring van Frank aan dochterlief. Enkel een akoestische gitaar, een piano en de geweldige stem van Frank maken van dit liedje een echt pareltje.