De Britse band Gengahr, vernoemd naar een Pokémon figuur, bracht eind januari het derde studio-album Sanctuary uit. Deze langspeler is geproduceerd door jeugdvriend Jack Steadman, de frontman van Bombay Bicycle Club. Sanctuary is een album geworden vol bruisende, intieme en levende indiepop tracks. Hoog tijd dus om dit eens goed te gaan beluisteren!
Het openingsnummer ‘Everything & More’ begint met een lekker drumbeat en synthesizerklanken die het pad vrijmaken voor de rustgevende stem van zanger Felix Bushe. ‘Atlas Please’ is lekker relax, zeker in vergelijking met de opener. Beide tracks hebben een sfeertje dat doet denken aan de muziek van Foals, genieten dus!
De discobol en dansschoenen gaan vanzelf aan als je ‘Heavenly Maybe’ opzet. Ik vermoed nog steeds dat Nile Rodgers hier een vinger in de pap heeft gehad, dat kan niet anders. De band is een nieuwe weg ingeslagen en laat dat met ‘Never a Low’ goed horen. De band heeft hier het volgende over laten weten: “Experimentation, collaboration and pushing ourselves out of our comfort zones is at the core of this album and in the process of making ‘Sanctuary’. Our sound and the way we work together has really evolved, and ‘Never a Low’ is the track which for us which best represents the results of this change.” Ook hier is de vergelijking met Foals snel gemaakt.
Met middenstuk van het album wordt vormgegeven door ‘Fantasy’, een grotendeels instrumentaal nummer. De sfeer die ze neerzetten vind ik erg tof. Het snellere indierock nummer ‘You’re No Fun’ heeft een lekker vol geluid, maar het refrein heeft een vleugje melancholie. Juist die combinatie maakt dit nummer zo goed.
‘Soaking In Formula’ heeft een zelfde soort begin als ‘Pain’ van The War on Drug, om vervolgens geheel in Gengahr stijl voorgezet te worden. Een van mijn favoriete tracks van ‘t album. Luisterend naar ‘Anime’ moest ik denken aan de retro jaren ’90 games, de sound verwijst hier onmiskenbaar naar.
Over ‘Icarus’ zegt de band: “’Icarus’ is a song about growing up and coming to terms with the expectations of our youth. As a child we believe anything is possible but as we get older there is a crushing realisation as we begin to understand that the journey of life has its own uncontrollable trajector.” Afsluiter ‘Moonlight’ heeft een briljante gitaarriff wat ik geen genoeg van krijg!
Sanctuary is een heel divers album geworden, van de discobeat op ‘Heavenly Maybe’ tot de melancholische klanken van sluitstuk ‘Moonlight.’ Juist dat diverse zorgt er bij mij voor dat het niet gaat vervelen.
Luistertips: ‘Atlas Please’, ‘Heavenly Maybe’, ‘Soaking In Formula’ en ‘Moonlight’