Daar is dan eindelijk het langverwachte tweede album van deze Nederlandse band! Met ‘Keep It To Myself’ nog vers in het geheugen heb ik mij op dit album gestort. Deze langspeler moet de band meer volwassenheid gaan geven. Soms is deze naar mijn idee nog niet gevonden, en soms juist wel.
Het intro van dit album, door komiek Duncan Trussell ingesproken, is een apart moment. In gesprek met 3voor12 laat Chino Ayala het volgende weten hierover: “Ik ben onwijs fan van hem. Hij is een psychedelische gast die veel te veel acid gedaan heeft. Hij zegt dingen in die podcast die je aan het denken zetten, en hij is onwijs funny.” Het geinige element is zeker aanwezig, maar ik vind het niet helemaal passen op het album.
Gelukkig laat de band zich van zijn beste kant zien op de titeltrack en het daaropvolgende ‘On and On’. Net als het al eerder besproken ‘Keep It to Myself’ hebben beide tracks een duister randje, heerlijk! ‘On and On’ is trouwens een ode aan café de Koe waar muzikanten regelmatig te vinden zijn na een optreden. Wat mij betreft mag deze track op repeat gezet worden, de gecreëerde sound is zo hypnotiserend dat het haast verslavend werkt.
De Franse taal, niet mijn favoriet, komt wel geinig naar voren in de snelle track ‘I Know How to Party’, hier laat Chino ons genieten van zijn Franse woordenschat. De sound vind ik zelf minder, te monotoon en daardoor is de spanning in dit nummer ver te zoeken. Op een festival, na de nodige alcoholische versnaperingen, gaat dit wel aanslaan denk ik. Daarbuiten valt het wat tegen.
Gelukkig is met ‘Beat74’ de spanning terug dankzij de fijne basgitaar, het sublieme (en spooky) gitaarwerk en de dromerige vocalen. Dit is er eentje die je vaker moet opzetten, dan komt ‘ie echt goed over. Hetzelfde kan gezegd worden over ‘I Feel Something’, al eerder als single uitgebracht. Geholpen door het trage tempo, de strakke drums en de stem van zanger Chino die zingt over zijn problemen: “Seems like everyday brings me down / Can’t shake this feeling I wear it like a crown”, is dit een echte Indian Askin track geworden.
‘Wheels’ is een lekkere rockplaat die op de verkeerde momenten wordt onderbroken door iemand die zijn zegje moet doen. Deze uitspraken zitten meer in de weg dan dat ze functioneel zijn, dat is erg jammer. ‘For You’ is met recht een top plaat te noemen, behalve de laatste 30 seconden. Geen idee welke toegevoegde waarde dit heeft. Ik skip dit stuk liever en ga gewoon door met ‘Gimme a Sign’. Een nummer met wat Indiaanse klanken, lekker. Bij vlagen doet het denken aan het werk van Cari Cari.
De herkenbare sound van de band is op ‘Separation’ en op ‘Behave’ goed te horen. Die drums en bas klinken zo verdomd goed in samenwerking met de gitaren, vocalen en overige instrumenten. Het is opzwepend en rustgevend tegelijk. Beetje tegenstrijdig, maar zo is het wel. ‘Mr Nick’ is het sluitstuk van het album. Het gitaarwerk is hier weergaloos goed, zo hypnotiserend als maar kan. Ik was even helemaal in gedachten verzonken tijdens het luisteren, totdat de laatste 30 seconden aanbraken. Weer een raar einde, zoals bij ‘Wheels’, dat hadden ze beter niet kunnen doen.