Vijf lange jaren hebben de fans van Jonathan Wilson moeten wachten op nieuw materiaal. Door zijn drukke werk als producer en gastmuzikant kwam zijn eigen werk op een laag pitje te staan. Maar het nieuwe album Rare Birds is eindelijk daar! Opgenomen in zijn eigen Fivestar studio in Los Angeles.
Rare Birds is een muzikale trip die je meevoert langs invloeden van The Beatles, Pink Floyd, Fleetwood Mac en de jaren ’80 vibe van o.a. Talk Talk en Peter Gabriel. Kortom, er is genoeg te ontdekken.
Opener ‘Trafalgar Square’ is direct een lekkere mix tussen The Beatles en Pink Floyd. De vocalen doen je direct denken aan het werk van The Beatles, het rauwe en experimentele randje heeft duidelijke raakvlakken met Pink Floyd. Voor het getrainde oor is ook de gelijkenis met ‘Spirit in the Sky’ van Norman Greenbaum onmiskenbaar aanwezig in de vrouwelijke achtergrondzang. Laveren tussen verschillende stijlen heeft Wilson goed onder de knie. Dat komt door zijn werk als producer en studiomuzikant.
‘Me’ heeft vocalen die weggelopen zijn van het “The Dark Side of the Moon” album en een hele fijne saxofoon solo die het nummer een jaren ’80 glans geeft.
De eerste plaat die ik van Wilson hoorde was de edit versie van ‘Over the Midnight’. De albumversie, die maar liefst 8:16 min. duurt, komt mede door de fenomenale instrumentale opening nog beter over. Een heerlijke alternatieve poptrack die lekker in het gehoor ligt. Hetzelfde kan gezegd worden over ‘There’s a Light’, die met name fijn klinkt door het achtergrondkoortje.
Zijn leven in Los Angeles wordt bezongen in het prachtige alternatieve folky nummer ‘Sunset Blvd’. Deze track is ook een kleine knipoog naar zijn vorige werk, hier lag de nadruk meer op het folk genre dat in Californië groot geworden is. Heerlijk is hier de piano, deze geeft het nummer een fijne sound mee.
‘Rare Birds’ klinkt als een productie van The War on Drugs: relaxte drums en fijne gitaren en dromerige vocalen. Door de synth krijgt het nummer weer een jaren ’80 gevoel. Persoonlijk een van mijn favoriete tracks van het album.
Father John Misty heeft op ’49 Hairflips’ zijn medewerking verleend, hartbrekend mooi door met name de songtekst: “I’m not leaving these walls without the prettiest song I can find. I miss your laugh most of all, I really miss it tonight.”
‘Miriam Montague’ is weer een track doordrenkt met Beatles invloeden, geen hoogvlieger, maar wel aangenaam.
‘Loving You’ heeft achtergrondvocalen, of beter gezegd een chant, van Laraaji. Hierdoor krijgt het nummer wat Indiaanse invloeden, althans ik maak die associatie. Dit is ook het sterke punt van deze track, je wordt meegezogen in dit nummer. Moeilijk om los te laten, ik heb ‘m 3 keer gehoord alvorens ik de volgende plaat ging luisteren.
Ook Lana Del Rey heeft haar steentje bijgedragen op het album, ‘Living With Myself’ is het resultaat. Hier komt de folk rock/soft rock sound van zijn vorige album het beste naar voren.
‘Hard to Get Over’ doet zijn naam eer aan! Deze plaat spookt nog steeds rond in mijn hoofd. Ik kreeg flashbacks naar GTA Vice City en de jaren ’80 sfeer. Pareltje van een track! Mede dankzij de hypnotiserende piano die je steeds weer hoort opduiken achter alle andere instrumenten. De vocalen hebben ook net genoeg echo meegekregen om het die jaren ’80 vibe mee te geven, heerlijk!
Naast pop, progressieve rock en folk is er nog een genre te vinden op het album: country. Hele vreemde eend in de bijt als je het mij vraagt. ‘Hi Ho the Righteous’ zal vast een knipoog zijn naar de Californische country, maar ik vind het niet echt passen op het album dat meer een jaren ’80 sfeer uitstraalt.
Afsluiter van het album is het meesterlijke ‘Mulholland Queen’. Hier bewijst Wilson hoe sterk hij als artiest is. Het nummer kent heel weinig instrumentatie, slechts een piano en zijn vocalen. En toch weet hij je van begin tot eind te boeien. Net als ‘Sunset Blvd’ staat hier zijn leven in Los Angels centraal.
