Op het nieuwe album ‘A Broken Heart is an Open Heart’ van Louise Lemón zijn geen vrolijke en liefelijke liedjes te vinden. Het album is een samensmelting van gothic, soul, pop en ambient. Zelf omschrijft ze haar muziek als “Death gospel.” Het is muziek die beklemmend en donker aanvoelt, maar ook zeer breekbaar en betoverend mooi kan zijn.
Na het debuutalbum ‘Purge’ (2018) heeft deze Zweedse dame absoluut niet stilgezeten. Geïnspireerd door albums als ‘Rumours’ (Fleetwood Mac) en ‘L.A. Woman’ (The Doors) is zijn gaan werken aan een plaat die gepolijst en tegelijkertijd rauw moest gaan klinken. Wat mij betreft is deze missie meer dan geslaagd!
Openingsnummer ‘Sunlight’ is hier een prachtig voorbeeld van. De muziek klinkt gepolijst, maar de stem van Lemón geeft de plaat zijn rauwe rand. Haar stem is zo onwijs sterk dat je letterlijk omver geblazen wordt, ik wist even niet wat ik hoorde. Dit is geen “Death gospel”, maar muziek die wat mij betreft niet ingedeeld hoeft te worden in een hokje.
Zware pianoklanken introduceren het duistere ‘Montaña’: “I’m so strong but I can’t fall back into my own arms.” Het nummer begint kalm, maar groeit met de minuut door het gebruik van een gitaar die door merg en been gaat. Het vrolijke begin van ‘Not Enough’ is totaal anders dan zijn voorganger, maar wanneer de zang start komt de duisternis weer boven borrelen: “It’s not worth it, I’m never enough.” De pijn die ze uitstraalt is voelbaar in elke noot die ze uit haar stem haalt.
‘Blurry Vision’ gaat over een relatie die achteraf toch niet zo succesvol bleek te zijn: “I can’t forget you,/can’t forgive you/can’t forgive me/falling for you.” Wederom is de emotie zeer sterk terug te horen in haar stem, dat weet deze dame als geen ander naar voor te brengen. Het emotionele dieptepunt is te vinden in ‘Swimming in Sadness’, dat ook begint met zware en duistere pianoklanken. De stem van Lemón is hier laag en dat zorgt voor een extra laagje duisternis waardoor dit nummer zeer beklemmend aanvoelt. Je zou haast meegaan in haar verdriet…
Wie stelt dat instrumentale nummers tegenwoordig geen enkele toegevoegde waarde meer hebben moeten eens gaan luisteren naar ‘Susceptible Soul’. Dit is haast alsof je naar Pink Floyd aan het luisteren bent. De duisternis is op deze plaat nog ruimschoots aanwezig, er is nog geen enkel lichtpuntje te bekennen.
Op ‘Cross’ lijkt het er toch op dat er een lichtpuntje te bespeuren is, het klinkt een stuk opgewekter dan alle voorgaande tracks. Ga je luisteren naar de tekst is alle hoop weer verdwenen: “Your love wasn’t possible so I make all love impossible.” De gitaarsolo is hier werkelijk subliem te noemen! Hier kan jij je helemaal in gaan verliezen, heerlijk!
Het trage ‘Honest Heart’ blinkt uit dankzij de keyboards en de vocalen die door merg en been gaan. En toch is er een lichtpuntje te vinden op dit duistere album met ‘Almond Milk’: “After you’ve gone/I’m staying.” Dit wordt met alle passie en overgave gebracht. Sluitstuk is de titeltrack die een mooie portie soul heeft meegekregen.