En daar is dan album nummer drie van de garagerockband Mozes and the Firstborn, met als titel Dadcore. Ze wisten goed te scoren met ‘I Got Skills’ in 2013, een plaat die ik nog heel graag draai. Met het nieuwe album verkent de band het “vaderlijke genre”, eens kijken hoe dat te vertalen is in muziek.
Laat ik voorop stellen dat ik het idee van het album zeer kan waarderen, met de muzikale kennis van nu songs maken met het gevoel van toen. De band heeft er zelf het volgende over te vertellen:
Vraag tegenwoordig een gemiddeld 15-jarig kind wat rockmuziek voor hem betekent en hij zal naar alle waarschijnlijkheid zeggen: ‘’Dat is iets waar mijn vader altijd naar luistert’’. Met het album Dadcore omarmt Mozes and the Firstborn dit sentiment door juist hun favoriete stijlen binnen het vaderlijke genre te verkennen. ‘’Hopelijk laten we sommige van deze kinderen zien dat rockmuziek nog steeds iets te bieden heeft. Dat zou leuk zijn… Ik bedoel: dat zou echt sick zijn!’’
De nieuwe langspeler telt maar liefst 18 tracks, een hoop. Zeven van deze platen zijn er alleen maar om ‘Dadcore’ te kunnen spellen en bevatten enkele seconden geluid. Opener ‘Dadcore’ ontpopt zich als een echte oorwurm, met een heerlijk eenvoudig refrein. De gekozen sound past wat mij betreft in de stijl van de rock uit de seventies en die van de nineties.
‘If I’ werd als derde single aan ons gepresenteerd en gaat over het niet willen tonen van bepaalde zaken aan de buitenwereld: emoties, verkeerde keuzes, een geheime liefde etc. Lekker verpakt in een snelle rocktrack met fijne gitaarklanken. Qua sound plaats ik het aan het eind van de eighties/begin van de nineties, beetje grunge-achtig als je het mij vraagt.
Van deze sound is op ‘Baldy’ niks te horen, deze leunt meer op de countryklanken dankzij de sound van gitaren én het gebruik van de mondharmonica. Lijkt mij dat hier de seventies hier centraal staan, toen was de countryrock nog goed vertegenwoordigd in de internationale hitlijsten. Het klinkt wat anders dan ik gewend ben, maar het laat wel zien dat de band groeit en meer kan dan ruige garagerock produceren.
Melle (zanger/gitarist) schreef ‘Sad Supermarket Song’ omdat er volgens hem in de supermarkt altijd emotionele muziek wordt gedraaid. Als grapje schreef hij deze plaat in een lichtelijk beschonken toestand, hoe tof! Met ‘Fly Out I’ hoor je hem prachtig zingen met als begeleiding een akoestische gitaar, beetje MTV unplugged.
Een fijne duik in de nineties muziek zoals Smash Mouth die voortbracht is te horen op ‘Blow Up’. Tijdens het luisteren voelde ik mij weer even 8 jaar oud, zittend voor mijn stereotoren waar ik uren aan radio heb opgenomen op cassettebandje. Die goeie ouwe tijd toch!
Het zusje van Melle boft maar even: ‘Hello’ gaat namelijk over haar. Een lekker rockliedje met een vleugje aan pop invloeden, precies zoals ik dat het liefste door mijn speakers hoor klinken.
Van een ander kaliber is ‘Scotch Tape Stick With Me’, een heel divers nummer. De eerste drie minuten krijg je heerlijke garagerock voor je kiezen, waarna het nummer een ander wending neemt. Qua sound doet mij het een beetje denken aan Pink Floyd, met invloeden van allerlei genres en uit zo’n beetje alle windstreken. Mooi element is het verhalende wat halverwege de plaat naar voren komt, je wordt binnen no-time het verhaal ingezogen.
‘Were All Saints’ is simpel, maar zeer effectief, liedje. Ook hier heb je binnen enkele seconden het refrein in je hersenen gebakken zitten, hoe doen ze dat toch?! Met ‘Amen’ lijkt het alsof Nirvana weer springlevend is, wát een plaat! Het doet mij denken aan ‘Lithium’ en ‘Come As You Are’, die nummers draai ik nog regelmatig en ik denk dat ‘Amen’ ook veel draaibeurten gaat krijgen! Sluiter is ‘Fly Out II’ is mij toch een partij lekker zeg, heerlijk laid back. Dit is alsof je The War on Drugs hoort spelen, zo strak en zo goed! Met stip het beste nummer op dit album!