Ali John Meredith-Lacey, beter bekend als Novo Amor, staat bekend om zijn indringende en melancholische liedjes. Met meer dan 158 miljoen streams en 2 miljoen maandelijkse luisteraars geniet de Britse singer-songwriter enorme populariteit. Na enkele EP’s te hebben uitgebracht, is er nu eindelijke het langverwachte debuutalbum Birthplace.
‘Emigrate’, een folk-plaat met pop-invloeden, is een prachtige start van deze langspeler. Alles is uit de kast getrokken om deze opener te laten slagen, een heel orkest wel te verstaan. Titeltrack ‘Birthplace’ is er eentje om in te lijsten: zo puur en mooi, haast onbeschrijfbaar. Voor mij is het met name de piano die in het bijzonder weet te fascineren.
Van een heel andere orde is ‘Utican’, een track zonder drums, die je overigens niet mist. De videoclip legt de nadruk op een vader-zoon relatie gedurende het ouder worden van zoonlief. Met ‘Seneca’, gevuld met prachtige strijkers, wordt het tempo er heel even uitgehaald. Het tempo lijkt op ‘Anniversary’ ook aan de lage kant te zijn, maar schijn bedriegt. Het begint ingetogen, maar groeit uit tot een bombastische track met een aantal countryinvloeden. Ook sluiter ‘Oh, Round Lake’ kent enkele van deze invloeden dankzij het gebruik van een banjo.
Het instrumentale intermezzo ‘13494’ is de opwarmer voor ‘State Lines’, een track waar wij de melancholische folk van Amor het beste horen terugkomen. Een zeer krachtige en tegelijkertijd ingetogen melodie maken van ‘Sleepless’ een betoverend mooie plaat. Eentje om bij weg te dromen.
Wat mij betreft had ‘Repeat Until Death’ als laatste plaat mogen dienen, want het omschrijft precies mijn gevoel. Het hele album weet mij binnen luttele seconden te betoveren en niet meer los te laten, niet op “repeat” drukken is een geen optie meer.