Na het horen van ‘Television Romance’ was ik verkocht. En nu is er een debuutalbum uitgekomen! De Britse indie pop band Pale Waves bracht op 14 september het debuutalbum My Mind Makes Noises uit. Het album telt 14 tracks waar de band uit Manchester je de nieuwe generatie indie pop voorschotelt.
De uitstraling van de band komt in de verste verte niet overeen met de muziek die gemaakt wordt. Vooral de twee dames zien er uit als gothics, terwijl de muziek juist zeer pop-georiënteerd is. Of ze hiermee een statement mee willen maken is mij niet duidelijk, wel is de tegenstrijdigheid in mijn ogen een goed gekozen pr-middel.
Inspiratie wordt naar eigen zeggen gehaald uit de jaren ’80 en dan met name de new wave sound. Bij vlagen zijn inderdaad herkenbare eighties vibes te ontdekken zoals wij deze kennen van bijvoorbeeld Echo & The Bunnymen, Siouxsie and the Banshees en Duran Duran.
Het debuutalbum is volgens de band zelf een ongewoon speciaal album geworden. Opener ‘Eighteen’, het latere ‘One More Time’, ‘Noises’, ‘When Did I Lose It All?’ en ‘Black’ gaan in op het liefdesleven en al zijn perikelen, iets waar de jongvolwassenen veel mee te maken heeft. Het album past in mijn optiek ook het beste bij deze doelgroep, dit vanwege de gekozen sound. Het klinkt allemaal zeer gelikt, maar het mist soms de diepgang in de sound.
Daar waar veel platen gaan over het aarzelen over de liefde en alles wat daarbij komt kijken, gaat ‘Kiss’ juist over de mooie kant van het verliefd zijn: “You’re a wave of a dream. Your love is clean.” Alhoewel ook hier weer een wankel momentje te vinden is: “Kiss me hard just like I’m breaking your heart.”
Het missen van diepgang vind ik het meest naar voor komen op ‘Loveless Girl’ en ‘Drive’. Het blijft allemaal wat te braaf qua sound. En dat terwijl de band juist niet als braaf overkomt als je afgaat op de gekozen looks. Hier hadden ze wat mij betreft meer mee mogen experimenteren. Wellicht dat ze dat op een volgend album gaan doen.
Soms weet de muziek van de band je ook te ontroeren, als voorbeeld neem ik ‘She’. Een sound die een beetje lijkt op die van Columbia Mills en zeer emotionele teksten: “Are you getting off with someone else? Don’t you lie, I can tell. Does she make you feel as good as I do?”
‘There’s a Honey’ en het befaamde ‘Television Romance’ (voor de gelegenheid opnieuw opgenomen) zijn wat mij betreft de meest sterke platen van het album. De melodieën en het refrein spreken mij enorm aan. Het is dankzij deze tracks dat de band veel aandacht kreeg in zowel binnen- als buitenland, geheel terecht natuurlijk.
Het beste, van het nieuwe materiaal, wordt tot het laatste bewaard met de innemend mooie plaat ‘Karl’. Deze plaat laat je de pijn voelen van het verliezen van een dierbaar persoon, een zeer volwassen plaat.