Gouwenaar Paul Smit heeft al in diverse bandjes een rol gehad, tegenwoordig focust hij zich op zijn solowerk. Recent werd het nieuwe album Bittersweet uitgebracht, waarop hij met bevriende muzikanten te horen is.
Er is onder andere samengewerkt met Timothy van der Holst (drums, toetsen), Ton van der Kolk (bas), Fernando Perdomo (lead gitaar), Kaitlin Wolfberg (strijkers), Thomas Dippel (piano), Marco Hijl (dwarsfluit, sax), Cees Trappenburg (trompet) én oud Wings/McCartney drummer Denny Seiwell (drums op ‘Something Wonderful’). Hoog tijd eens nader kennis te maken met de muziek die beïnvloed is door The Beatles en Paul McCartney.
Opener ‘Nothing at All’ windt er geen doekjes om, het klinkt als een Beatles/McCartney plaat. Maar de track heeft ook een vleugje americana in zich zitten, hierdoor straalt het liedje nog meer. ‘Kind to Me’ heeft weer wat weg van de vibe die op ‘Take the Devil’ van de Eagles te horen is, op de een of andere manier doen de gitaren daar mij sterk aan denken.
‘Freakshow’ heeft een opbeurend ritme en doet zijn naam bij vlagen ook alle eer aan, lekker experimenteel dankzij een vleugje post-punk. Het aanstekelijke ‘Mr. Wilson’ is een knipoog naar ‘Taxman’ van The Beatles, zeer leuk gedaan.
Een liedje beginnen met prachtige strijkers bezorgt mij kippenvel, dat gebeurde bij het luisteren naar het innemende ‘The Afterglow’. Dit is zo’n liedje dat onder je huid kruipt, ik kan er uren naar luisteren. Een mondharmonica wordt tegenwoordige (jammer genoeg) haast niet meer gebruikt, leuk om te horen dat Paul het juist wél doet op ‘Find Your Way’. De meerstemmigheid is heerlijk voor je oren en zorgt een beetje voor een westcoast-gevoel.
Het tempo op ‘I Don’t Care’ ligt beduidende hoger dan op de voorgaande tracks, een fijne afwisseling. De gitaren zorgen voor een extra dimensie, zij geven de plaat een emotionele lading. De vocalen en de gitaren (vooral aan het eind wanneer deze helemaal losgaan) geven ‘Carry On’ een westcoast-gevoel, iets waar ik gek op ben. Het klinkt warm waardoor je heerlijk opgaat in het nummer. De sublieme orgelklanken doet er nog een extra schep bovenop, je waant je even in de sixties.
‘Depend on You’ is een heel klein en fragiel liedje, zo mooi als kristal. De piano zorgt hier voor rust en geeft het liedje zijn glans. De emotionele en zachte stem van Paul bezorgen mij (voor de tweede keer tijdens het luisteren) kippenvel, al helemaal wanneer er meerstemmigheid om de hoek komt kijken. Het slotstuk ‘Something Wonderful’ is direct de langste plaat van dit album: 7 minuten en 10 seconden schoon aan de haak. Soms zijn langere tracks taai en lastig te beluisteren omdat de aandacht verslapt, daar is hier totaal geen sprake van. Het blijft boeien door de gekozen instrumentatie en de manier hoe Paul ons toezingt: “I wanna make it wonderful.” En dat heeft Paul in mijn ogen en oren zeer zeker voor elkaar gekregen!