Energieke indie rock met een vleugje (Brit)pop is het geluid van deze jonge Nederlandse band. Vandaag is het debuutalbum ‘Laughing About It Is Far More Exciting’ uitgekomen. Het telt 12 tracks met gierende gitaren, stompende drums en lekkere vocalen.
De band is ontstaan in 2014 en bestaat uit Guy (vocalen/gitaar), Brian van Es (bassist), Renzo Rijn (drums) en Jesper de Jonge (gitarist). Twee jaar geleden kwam de eerste EP ‘Mad For It!’ uit en dat resulteerde in optredens in onder meer De Wereld Draait Door, bij Radio 2 en Radio 3FM. Met de single ‘I Don’t Wanna’ wisten ze al hoge ogen te gooien. Deze track werd gebruikt voor een Mercedes campagne met Lewis Hamilton (F1 coureur) in de hoofdrol. Over een snelle start gesproken!
Met ‘Karma’ als opener begint deze band direct al goed: een stevige rocksound die staat als een huis. De gitaar zorgt in de coupletten voor een hypnotiserende sfeertje, in het refrein wordt (volgens mij) gebruik gemaakt van een stel houtblokken die tegen elkaar worden geklapt. Het klinkt alsof je een paard hoort lopen, geinig effect! ‘Second Thought Intelligence’ is een flitsende rocktrack met een zeer fijne basriff.
Dit album werd middels ‘Carousel’ aangekondigd in november 2018. Deze plaat vertelt het verhaal van een jongen en een meisje die niet mét en niet zónder elkaar kunnen. Een song waarin PEER zich blootstelt en zich van hun kwetsbare kant laat zien, aldus de band. De indie rock krijgt op ‘Darling’ een mespuntje punk mee, lekker rauw en snel!
De pop invloeden zijn op ‘Birds’ het beste te horen, het klinkt heerlijk toegankelijk én heel aanstekelijk. Dit nummer doet mij een beetje denken aan een mix tussen de Beatles (de vrolijke klanken) en Oasis (de Britpop sound). Die houtblokken, of wat het dan ook zijn, komen op ‘Tryin’ weer naar voren, heerlijk! Zit wel een klein nadeel aan deze plaat: hij is niet lang genoeg! Dit had best 3,5 minuut mogen duren.
‘Pills’ (acht seconden) is de energizer voor ‘Intoxicated’, een plaat die ik als het meest rauwe nummer bestempel. Eentje die ook een vleugje punk in zich heeft zitten. ‘You Can Count On Me To Let You Down’, helemaal niks van waar! Deze band stel totaal niet teleur! Hier hoor je duidelijk de Britpop invloeden van Oasis en Blur duidelijk terugkomen, maar dan geheel op eigen wijze vormgegeven. Hetzelfde kan gezegd worden over ‘Unicorn’, een ietwat rustige plaat met een heerlijke basgitaar en fijne drums.
Lijm hebben deze heren niet nodig om de boel bij elkaar te houden, dus ‘Superglue’ is in feite overbodig. Maar toch is het een essentieel nummer door het gebruik van excellent uitgevoerde tempowisselingen. De gitaarsolo is er eentje om in te lijsten, hier kan ik uren naar luisteren.
Dit debuutalbum begon met een stevige rocksound en eindigt met de zeer mooie ballad ‘Siren’. Hier is heel veel aandacht voor de mooie stem van zanger Gijs, niet dat deze op de andere tracks ondersneeuwt maar hij komt hier het meest intiem uit de verf. Hoewel ik normaal meer ben van het energieke werk, ga ik deze toch als favoriet noteren. Hier komt alles wat de band in zich heeft naar voren.