Wij hebben er heel lang op moeten wachten: nieuw werk van de Britse band Razorlight. Maar nu is het wachten eindelijk voorbij met het verschijnen van het vierde album Olympus Sleeping! Een album vol met heerlijke rock tracks die je door de kamer doen stuiteren.
In 2002 verscheen de band ten tonele, ver voor de sociale media groot waren. Het was de tijd dat de Brit pop een opleving beleefde en iedereen nog aan de radio gekluisterd zat om nieuwe muziek te ontdekken. Heel veel van de bandjes die aan het begin van de ‘zeroes’ werden geformeerd zijn inmiddels alweer verleden tijd, maar deze band niet. De band heeft slechts een “winterslaap” gehad tussen 2008 en 2018 als het gaat over het uitbrengen van nieuwe muziek. Maar na de stilte barst de band weer van de energie en creativiteit.
Adam Green van Moldy Peaches (ook een ‘zeroes’ bandje) opent voor ons het album met de volgende geniale woorden: “Genie, it’s Aladin – print me a Razorlight album that doesn’t totally suck.” Zeer geinig gevonden! Met ‘Got to Let the Good Times Back into Your Life’ geeft de band aan dat ze helemaal terug zijn met een heerlijke indie rock plaat van de bovenste plank. En ja, de goede tijden zijn weer helemaal terug na het horen van deze track. ‘Razorchild’ en ‘Brighton Pier’ kenmerken zich door fijne gitaarriffs en de opbeurende melodieën. Eerstgenoemde heeft een ietwat kinderlijke sound dankzij het gebruik van een soort van xylofoon-achtig instrument. Kan best dat het totaal geen xylofoon is, maar totaal iets anders. Ik denk dat het zo wel duidelijk is wat ik bedoel, anders hoor ik het wel.
Het flitsende ‘Good Night’ ken slechts één nadeel: het duurt slechts 1 minuut en 37 seconden! Dat had wat langer gemogen als je het mij vraagt. Gelukkig is ‘Japanrock’ ook lekker flitsend en duurt aanzienlijk langer: 3 minuten en 14 seconden is het genieten met een hoofdletter G! Dit is echte rock-n-roll waar je geen genoeg van kunt krijgen.
De band heeft de afgelopen jaren wat veranderingen gehad in de samenstelling, dat kan een band maken of breken. In dit geval zorgt het voor nieuwe energie. Deze nieuwe energie is het beste hoorbaar op ‘Carry Yourself’: een mix van gelikte ritmes en lekkere gitaarriffs. Volgens de band dé zomertrack waar wij de komende jaren de zomer mee door kunnen komen, dat kan ik alleen maar beamen. Je voelt de zonnestralen door je speakers/koptelefoon/oortjes komen. Precies dat gevoel had ik ook bij ‘Midsummer Girl’.
De ironische humor van de Aladin quote symboliseert ook de volwassenheid en de scherpzinnigheid van de nieuwe songteksten. Frontman Johnny werpt met ‘Iceman’ een ironische blik op de hedendaagse muziekbusiness. Over ‘No Answers’ kan ik kort en krachtig zijn: it’s all in the name. Met het fijne ‘City of Women’ sluit het album af. Het nummer is qua tempo rustiger dan zijn voorgangers, maar voor de afwisseling is dat aangenaam.