De Ierse begin-twintiger baant met haar folkmuziek rechtstreeks een weg naar je hart. Rosie haalt de inspiratie voor haar liedjes uit de mooie, uitgestrekte landschappen van Ierland en haar persoonlijke ervaringen. Na een aantal singles te hebben uitgebracht komt ze nu met haar prachtige album ‘Bare.’
Voor deze jongedame komt het alleen aan op het gevoel, dus ook haar muziek: “Although we experience things differently, at the end of the day, everything comes from love and fear. I try and capture those feelings.” De nummers op dit album zijn over het algemeen kale popliedjes die begeleid worden door een akoestische gitaar, pianoklanken en een klein groepje muzikanten. Niet te veel opsmuk dus, de nummers zijn wel zeer overtuigend vanwege de persoonlijke aard van de teksten.
Het album begint met haar allereerste nummer ‘What You’ve Been For’. Een betoverend mooi liedje met enkel wat gitaarklanken en de prachtige stem van Rosie. De plaat slaagt er verdomd goed in om zowel de eenzaamheid van de zoektocht naar je persoonlijkheid en het uiteindelijk omarmen van wie je bent te vangen. Ik was met stomheid geslagen toen ik las dat dit nummer door haar werd geschreven toen ze pas 14 jaar oud was, kippenvel was het resultaat.
Met de titeltrack kwam nog meer kippenvel om de hoek kijken. Je krijgt het er tegelijk warm en koud van, zo innemend mooi! Het werd geschreven na een ruzie tussen haar en het toenmalige vriendje: “I wasn’t feeling sorry for myself, but very much like I’d let myself and him down. I was feeling very isolated.” Nog mooier is ‘Thousand’, een ode aan haar moeder en grootmoeder. Laatstgenoemde heeft dementie en woont bij Rosie en haar ouders. Ze herkent niemand meer, ook haar eigen dochter niet. Van haar grootmoeder heeft ze geleerd om alles lief te hebben, wat een wijze levensles.
‘Winter’ kent een lekker tokkelende gitaar en gaat over een naderend seizoen van eenzaamheid. Zijn tegenhanger kan gevonden worden in ‘Humans’, dat gaat juist over verbondenheid en empathie. Vooral het einde van de plaat, met zijn meerstemmigheid, zorgt voor kippenvel. Op ‘Awake Me’ horen wij een zeer tedere piano naar voren komen. Ook de xylofoon wordt door deze Ierse dame zeer doeltreffend gebruikt op ‘Zoey.’ Leuk dat ze een niet alledaags instrument op een mooie wijze weet toe te passen. Wat steviger, qua sound, is ‘Orchid’. Hier horen wij voor het eerst elektrische gitaren en percussie, samen met de prachtige vocalen is dit er eentje om in te lijsten.
Rosie brengt met ‘Your Love is Holy’ een liedje waar de liefde als iets heiligs wordt gezien: “I’m not religious, but the only way I can describe the feeling of falling in love with someone is that it is holy to me. It’s this precious thing I want to protect and care for.” Het nummer wordt met liefde omringd en prachtig begeleid door enkele strijkinstrumenten. Met ‘7’ brengt ze een plaat die gaat over eenzaamheid en het gevoel dat daar bij komt kijken. Zelf heeft zij er het volgende over te vertellen: “I joked when I wrote that song that I was going to call it, ‘Optimism.’ The end of the song is actually quite positive to me. The build-up is like the transition from loneliness to solitude, to knowing I’m okay being alone.”
Het album sluit af met het prachtige piano liedje ‘Bud (Rose).’ Het roept bij haar beelden op van een 10-jarige Rosie die alleen voor de boerderij van haar familie zit. Haar gevoelens uit ze ditmaal niet met woorden, maar met haar vingers. Soms zijn woorden overbodig, dit is zo’n moment. Een zeer voortreffelijk liedje dat uitblinkt in zijn eenvoud, maar toch complex van aard is.