Sam Vance-Law – Homotopia

De Canadese zanger Sam Vance-Law schopt op zijn debuutalbum Homotopia tegen een hoop heilige huisjes binnen de gay-muziekscene. “I’d been frustrated by a few things, particularly the queer / gay music I’d been hearing.” Vanuit dit standpunt is hij aan de slag gegaan met het maken van zijn album.

Het album is qua sound niet in een genre te vangen. Van de kamermuziek op ‘Wanted To’ naar de sierlijke ballad ‘Stat. Rap.’ om vervolgens naar de indierock te gaan van ‘Prettyboy’. Het charmante ‘Gayby’ valt in het niet bij de hallucinerende track ‘Take It Fast’. ‘Faggot’ is retestrak en snel terwijl ‘Narcissus 2.0’ zowel satirisch als gevoelig is. Alles is min of meer gegoten in een pop-jasje. Juist de tegenstellingen die hij creëert maken de muziek prikkelend om naar te luisteren.

Sam verhuisde op zijn vijfde van Canada naar Oxford in Engeland. Hier zong hij vijf keer per week met het New College Choir, daarnaast kreeg hij vioollessen. Met deze info valt het album qua sound helemaal op zijn plaats. De stemtechnieken die hij in het koor heeft geleerd komen in zijn liedjes terug en ook de viool heeft een prominente plek gekregen, bijvoorbeeld op ‘Stat. Rap.’ Zo klassiek als de sound soms overkomt, zo hedendaags en hard zijn de songteksten. Muziek en tekst staan in een mooi contrast met elkaar.
De songteksten zijn geschreven in de ik-vorm en beschrijven de problemen of verlangens van het personage. Niet alle geschetste situaties zijn afkomstig uit zijn eigen leven, hij heeft over veel zaken het een en ander gehoord en in muziek omgezet.

“The release is about putting issues of equality front and centre. About testing audiences and their abilities to relate to the stories I’m telling. About calling on empathy and compassion as the first and necessary response to a person and his or her situation, not as a luxury doled out sparingly if and when deemed fit.”

Al luisterend naar het album krijg je soms het idee dat je naar een contemporaine klassieke componist aan het luisteren bent. Dit gevoel kreeg ik vooral bij het luisteren naar ‘Isle of Man’, de eerste minuut had net zo goed door Vivaldi of Bach geschreven kunnen zijn. Maar als Sam begint te zingen sta je binnen twee tellen weer in het hier en nu: “Isle of man is an island in the sea of things I don’t tell people about me.”

Homotopia is een fraai album met de visie van Sam over de hedendaagse homoscene. Ik vind het uniek dat hij anno 2018 op deze manier zijn ongenoegen uit. In een tijd waar “gender neutraal” een hot item is schopt hij nog eens stevig tegen de stereotypering rondom het homo zijn. Samen met de prachtig gecreëerde sound is dat wat het album zo uniek maakt. Niet wegmoffelen of achter gesloten deuren houden, maar juist open zijn en deze situaties bespreekbaar maken! Wat mij betreft is dat hem verdomd goed gelukt.
Luistertips: ‘Wanted To’, ‘Prettyboy’, ‘Ilse of Man’ en ‘Faggot’.

Deel dit bericht

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.