Het vorige werk van de heren uit Nottingham stamt alweer uit 2017, het werd dus eens hoog tijd dat er nieuw werk verscheen. Gelukkig is er een nieuw album uitgebracht! Op ‘Eton Alive’ kunnen wij weer genieten van de rappende Jason Williamson en beatmaster Andrew Fearn. Wederom is de muziek niet in een genre te vangen, wel zijn er wat veranderingen te horen.
Die veranderingen zijn het beste te horen op ‘Into the Payzone’ en ‘Policy Cream’, het klinkt haast industrieel en dat zijn wij niet bepaald gewend van dit duo. Fijn om te horen dat de heren opzoek zijn gegaan naar nieuwe perspectieven. Het donkere ‘O.B.C.T’ had ook zo van The Cure of Depeche Mode kunnen zijn, ware het niet dat wij toch echt Williamson horen zingen. Bijzonder geinig is de hoofdrol voor de kazoo die een echte solo in deze plaat heeft gekregen.
‘When You Come up to Me’ is een beetje een rare eend in de bijt, totaal niet wat je verwacht van dit duo. Het kan bijna doorgaan als een ballad, juist dat past niet bij de band. Ik moet er nog een beetje aan wennen. Gelukkig is ‘Top It Up’ weer als vanouds, lekker kritisch en minimalistisch qua sound. Het gaat over de begrafenis van een drugsgebruiker. Maatschappelijke kritiek is natuurlijk ook vertegenwoordigd op de nieuwe langspeler, luister maar eens naar ‘Flipside’. Als je door het “East-Midlands”-accent de woorden weet te herkennen komt je tot de conclusie dat dit duo nog steeds messcherpe teksten weet te schrijven.
Dankzij de vette beats krijgen de woorden van Williamson op onder andere ‘Subtraction’ nog meer betekenis, ze worden als het ware extra vergroot. Luisterend naar ‘Firewall’ kom je tot de conclusie dat de heren ook heel emotionele muziek kunnen maken: “You’re getting older / You’re getting slower to the point where you’re no use… You don’t know you’re crying at all because of your firewall.” Ik vind het prachtig uitgewerkt en zeer effectief, dit mogen ze wat mij betreft vaker doen.
Daar waar ‘Firewall’ mij echt weet te raken, doet ‘Big Burt’ mij niet zo heel veel. Het is net wat te oppervlakkig, jammer. Met ‘Discourse’ is de pit gelukkig weer terug! Of het gaat over de naderende Brexit of totaal iets anders is mij nog niet duidelijk, de track is wel heerlijk! Dat komt mede door de start van het nummer met enkel een xylofoon, briljant uitgewerkt.
De verleiding om altijd hetzelfde uit te voeren is natuurlijk het meest eenvoudig, zeker als de formule aanslaat bij het grote publiek. Sluiter ‘Negative Script’ gaat hier over: “I still want to be rid of it, I favour being dumb, I don’t want an awakening, I don’t believe in fun.” Een lekkere duistere beat, wat elektronische elementen en een rustige Williamson op zang maken van deze plaat een fijn sluitstuk.