Alternatieve rock van de bovenste plank uit Boston (U.S.A) komt van Slothrust. Onlangs brachten zij het vierde studioalbum The Pact uit. Leah Wellbaum (vocalen/gitarist), Kyle Bann (bassist) en Will Gorin (drums) vormen samen dit gezelschap. De band kenmerkt zich door een lekkere rock-sound, scherpe teksten en hier en daar wat jaren ’90 invloeden. Begin volgend jaar staan ze ook in de Melkweg te Amsterdam.
Albumopener en lead single ‘Double Down’ weet je direct bij de strot te grijpen. Een rocknummer met wat pop-elementen om het luchtig te houden, het weet zo eventuele twijfelaars moeiteloos over de streep te trekken. Mij hadden ze binnen no time weten te overtuigen. Dat Welbaum fan is van eigenzinnige woordspelingen is het best te horen op ‘Peach’: “Jack-o-lantern, chupacabra / Sick menorah, candelabra.” Deze leuke woordgrapjes worden goed gecombineerd met een aantal sterke gitaarriffs.
Dat er ook wat punkinvloeden te horen zijn moge duidelijk zijn na het luisteren van ‘Planetarium’. Na dit gehoord te hebben is ‘Walk Away’ een zeer relaxte track met zwoele R&B invloeden, iets wat ik totaal niet had verwacht op dit album. De stem van Wellbaum is hier onwijs sterk dankzij de verschillen in tempo en toonhoogte, hier hoor je haar zangkwaliteiten echt naar voren komen. Daarnaast is de heerlijke gitaarpartij zo passend in deze plaat, het klopt allemaal van A tot Z. De sfeer in dit nummer is vergelijkbaar met die van ‘Way With Words’ van Bahamas, zo laidback en relax.
Met ‘Birthday Cake’ keert Wellbaum terug naar de kindertijd: “Childhood really appeals to me, the way one’s inner child can look at the world with curiosity, as opposed to the hardness of adults.” Het nummer kent een akoestisch begin, maar groeit al snel uit tot een echte rockplaat. Een van de echte pareltjes op het gebied van songbetekenis is ‘For Robin’, een nummer dat gaat over de overleden acteur Robin Williams. Een plaat met een lekkere baspartij en een jaren ’80 saxofoon. Zeer mooi uitgewerkt, met stipt een van mijn favorieten.
Ergens tussen het slapen en het wakker zijn is ‘The Haunting’ ontstaan. Een akoestische plaat waarin de band invloeden van de Smashing Pumpkins en The Pixies heeft verwerkt. Dat er ook wat invloeden gehaald zijn bij The White Stripes bewijst ‘New Red Pants’ wel met de heerlijke gitaarsound.
Na het luisteren van ‘Fever Doggs’ was ik even stomverbaasd. Het nummer begint zeer rustig, maar groeit uit tot een grunge track van formaat. Het gaat werkelijk alle kanten op, chaotisch is de beste omschrijving voor deze track. Aangekomen bij ‘On My Mind’ horen wij (wederom) een een instrument dat in een rocktrack niet veel wordt gebruikt (met uitzondering van de eighties dan): de saxofoon. Het eerdere gebruik van dit instrument (‘For Robin’) was iets meer op de achtergrond aanwezig, hier speelt het nummer een prominente rol. Het past onwijs goed bij het trage geluid van deze plaat.
De genres R&B, grunge en punk zijn de revue al gepasseerd op het album, met ‘Some Kind of Cowgirl’ mag je daar een vleugje indie en folk aan toevoegen. Ook uitsmijter ‘Travel Bug’ kent wat folk elementen. Het nummer wordt gedragen door de stem van Wellbaum een een tokkelende akoestische gitaar. Een mooie afluister na een album vol ontdekkingen.