Enough About Me is het tweede album van Slow Leaves, de band rondom Grant Davidson. De muziek is het best te omschrijven als warme en tijdloze country-folk. Leun lekker achterover en laat je onderdompelen in warme en rustige sferen.
Davidson komt uit het stedelijke Winnipeg (Canada) en bracht eerder al vijf albums uit. Drie verschenen er onder zijn naam en twee onder de naam van Slow Leaves. De nieuwe artiestennaam past erg goed bij zijn muziek, lekker rustige en subtiele folkmuziek.
Demo opnames voor het album werden bij Davidson thuis gemaakt en later verder uitgewerkt. Samen met Jason Tait (Bahamas,Weakerthans), Rusty Matyas (Imaginary Cities, Sheepdogs), en Julie Penner (Broken Social Scene, Do Make Say Think) kwam het album tot leven.
De titeltrack is direct de opener van het album en komt heerlijk over door het gebruik van een akoestische gitaar die heerlijk warm klinkt. Je stapt als het ware in een lekker warm bad. Het nummer zelf haalt herinneringen op aan een lang vervlogen liefde: “Enough about me, what about you?” De toon is direct gezet. ‘Careless and Serene’ is qua tempo iets sneller en ademt de sfeer van het wilde westen uit. Hoewel het tempo iets sneller is, blijft het een relax nummer.
Met de woorden “You don’t speak English, I don’t speak French”, start ‘How Do I Say’, een plaat over een relatie die vanaf de start gedoemd is te mislukken. Op allerlei manieren wordt getracht in woorden te brengen hoe mooi een bepaalde vrouw is, maar het gaat lastig als er een taalbarrière is. De kracht van dit nummer is te vinden in de tedere stem van Davidson aangevuld met die van Penner én een heerlijke viool.
‘Piece of Advice’ heeft een Spaans/Mexicaans tintje door het gebruik van de castagnetten. Een heel luchtig nummer dat je doet wegdromen richting prachtige witte stranden en warme temperaturen.
Halverwege het album staat ‘Love and Honesty and Kindness’, waarin hij de essentiële eigenschappen van een goed persoon naar voren laat komen. Een beetje in de strekking van “wie goed doet, goed ontmoet”. Dit nummer zit qua sound anders in elkaar dan de rest van het album, alsof er gezocht wordt naar de juiste klanken. Geen slecht nummer, maar een klein beetje een “vreemde eend in de bijt” als je het mij vraagt.
Naast een titeltrack staat er ook een bandtrack (geen idee of dit woord bestaat) op het album. Geheel in stijl, het klinkt allemaal zo vertrouwd en goed. Er zijn geen andere woorden voor te vinden. Zelf dreef ik heerlijk weg op het ritme van de basgitaar en werd ik weer verliefd op het subtiele gebruik van de viool.
‘Moth’ is geheel akoestisch, heel lief en teder. Een liedje om te koesteren. De stem van Davidson komt op dit nummer verrassend hoog op sommige momenten. Na de rust volgt het snellere ‘Chinatown’, waar de versnelling een aangename afwisseling is. Een nummer waar hij probeert de fouten in zijn leven weg te poetsen, iets wat wij allemaal graag op sommige momenten zouden willen doen.
In ‘Perpetual Sleep’ heb ik mijn favoriete plaat gevonden omdat er weer een beetje dat wilde westen sfeertje in te vinden is. Ik blijf daar een zwak voor houden sinds ik het “Desperado” album van de Eagles voor het eerst hoorde. Dat zal ook nooit meer overgaan.
Aan alle mooie dingen komt ooit een eind, ook aan dit prachtige album. ‘Long Goodbye’ is de afsluiter van dit wonderschone album. Ook hier gaat de stem van Davidson soms mooi de hoogte in. Het is een geluk dat dit album op repeat gezet kan worden, want anders had ik een probleem gehad. Dit album zal nog wel even in mijn playlist blijven staan. Elke keer weer heerlijk wegdromen…