Eindelijk is daar het langverwachte Tales from the Backseat album van The Academic! De jonge Ierse band heeft naast een aantal al eerder uitgebrachte platen ook nieuw materiaal op het album gezet. De al eerder uitgebrachte platen ‘Different’ (eerste single uit 2015) en ‘Northern Boy’ (2016) zijn voor de gelegenheid opnieuw opgenomen. De band bestaat uit Craig Fitzgerald (leadzanger/gitarist), Dean Gavin (drummer) en de broers Stephen (basgitarist) en Matt Murtagh (leadgitarist).
‘Permanent Vacation’ mag het album openen. Het nummer heeft trouwens helemaal niks te maken met een zonnig oord, laat je dus niet misleiden door de titel! Het nummer gaat namelijk over het volwassen worden en de bijbehorende worstelingen die je als puber meemaakt. Vandaar ook het steeds terugkerende “What’s my motivation?”. En juist daarom is dit nummer zo herkenbaar voor iedereen.
‘Bear Claws’ omschrijft de band als volgt: “It’s a song about when you are coming of age, that period of your life when you’re just starting to socialize, getting out there and doing it.” Het is een lekker zomers liedje waar je vrolijk van wordt. Dit komt mede door het onwijs fijne gitaarrifje, de strakke drums en het catchy refrein. Dat refrein heb je binnen no-time onder de knie en zing je dan uit volle borst mee!
Een van mijn favoriete platen van deze band is de allereerste single ‘Different’. Toen ik deze voor het eerst hoorde moest ik direct denken aan de energie die The Kings of Leon in de plaat ‘Sex on Fire’ hebben gestopt, ‘Different’ geeft mij exact hetzelfde gevoel. Daar waar de track van KOL na verloop van tijd iets aan kracht verloor (mede door de vele airplay op de radio), heb ik dat niet bij deze track. De energie blijft er vanaf spatten, hoe vaak ik ‘m ook luister. Na de vele optredens op tv en festivals hebben de heren besloten de plaat wat op te frissen voor het album, dat is zeer goed gelukt. Ik vind de album versie persoonlijk beter uit de verf komen dan de single versie.
De eerste echte nieuwe plaat van het album is ‘I Feel It Too’, een vrolijke plaat die het wat mij betreft in 2018 goed zal gaan doen. Één van de platen om in de gaten te gaan houden dus. Ook hier weten de heren je binnen luttele seconden het refrein aan te leren. Hoe ze dat doen? Geen idee! Dit “grapje” flikken ze weer bij ‘Bite My Tongue’ en ‘Fake ID’. Een heerlijk gitaarrifje en fijne drums in samenwerking met een pakkend refrein maken van deze platen wederom een feestje. Ik vind het vooral knap dat het niet gaat vervelen! Naar mij idee komt dit doordat alle nummers veel jeugdige energie in zich hebben.
Na een aantal nieuwe platen komen wij een oude bekende tegen in ‘Northern Boy’. Ook deze is in een nieuw jasje gestoken en bloeit hierdoor weer helemaal op. Met name de leadgitaar (als ik het goed hoor) hebben ze een andere sound meegegeven. Deze track is tevens het laatste “oude” materiaal wat de heren hebben opgepoetst. ‘Television’ is de minst vrolijk klinkende plaat van het album, ondanks (daar is ‘ie weer) het fijne gitaarrifje. Met deze track bewijst de band dat ze ook melodramatische muziek met verve kunnen presenteren, ze laten zien dat ze als band nog voldoende doorgroeimogelijkheden hebben.
Het nummer ‘Why Can’t We Be Friends?’ is de laatst uitgebrachte single in aanloop naar de album release. Zanger Craig heeft er het volgende over te zeggen: “it is essentially a song about somebody you love to hate and hate to love.” Bassist Stephen voegt hier het volgende aan toe: “‘Why Can’t We Be Friends?’ is a song “we had a lot of fun with in-studio. It’s based on a drum and bass groove and has wacky background guitars. It’s one of our favorites to play live at the moment.” Ik zie het al helemaal voor mij, een strak uitverkochte zaal met de band die dit nummer met alle energie ten gehoren brengt. Hopelijk mag ik de energie van deze band eens van dichtbij meemaken. Laatste track van het album is ‘Girlfriends’, een rustige afsluiter van een knallend debuutalbum. Onwijs mooi gezongen door Craig, zijn stem komt hier prachtig naar voren, hij bewijst hier dat hij ook rustige platen met heel veel passie kan zingen.
The Academic weet mij enorm te boeien met het debuutalbum. Hopelijk vinden jullie dat ook en zetten jullie het ook op repeat op thuis met de speakers op standje “burenruzie”. De band geeft ons nog een prachtig advies mee over het nieuwe album: “Don’t be afraid to love, and love again…”