Dit is (blues)rock van de bovenste plank én afkomstig uit ons eigen landje! The Grand East, ooit begonnen als Texas Radio, heeft net het tweede album What a Man uitgebracht. Een album dat naar mijn idee het meeste richting de bluesrock leunt, maar er is ook alle ruimte voor ander genres. Laat je maar verassen!
De mannen halen inspiratie uit de muziek van Led Zeppelin, The Who, The Doors en Tom Waits, om er maar een paar te noemen. Ik voeg daar zelf Boston nog even aan toe, want opener ‘Away’ begint met een fijne orgelklanken. Het deed mij een beetje denken aan het begin van ‘Foreplay/Long Time‘, daar zit zo’n fijn hammondorgel in verwerkt.
Nervositeit komt om de hoek kijken op ‘Apocalypse Now’ vanwege de hoge tempo. Titeltrack ‘What a Man’ kent een iets relaxter tempo, maar ook hier is er een bepaalde spanning voelbaar. Het is “een explosief verhaal over de randen van de maatschappij, waar steeds meer woede heerst. Discriminatie en homohaat sluipen terug de samenleving in, en onzekere mensen blazen met geweld hun eigen ego op”, aldus de band.
‘Sweet Boy’ heeft verdomd veel weg van de sound die Nick Cave voorbrengt, mysterieus en zeer sterk. Zanger Arthur Akkermans laat hier goed horen wat voor een geweldige stem hij heeft. Dat rock en soul goed samengaan bewijst ‘Who Is Joe’ eens te meer. Weer een glansrijke rol voor het orgel, die weten de heren subliem te gebruiken!
Met ‘I’ve Been Young’ komt het “foot stomping” om de hoek kijken, het gebruik om op de maat van de muziek met je voeten te stampen. Qua sound lijkt deze track wat op het werd van Led Zeppelin als je het mij vraagt. Een plaat die zijn naam enorm veel eer aan doet is ‘Magic Surf’, een allegaartje van allerlei genres. Deze worden met alle passie en liefde uitgevoerd.
Ik werd mij toch mooi op het verkeerde been gezet met ‘Straaljager’. Ik was in de veronderstelling dat het een Nederlandstalige plaat zou worden, maar dat blijkt niet het geval te zijn. Mooi gevalletje van “don’t judge a book by its cover.” Dat de band inspiratie haalt uit de muziek van The Doors komt naar mijn idee het beste naar voren op ‘Burn Away’, uitleggen waar het ‘m precies inzit kan ik niet. Het is een gevoel dat lastig te omschrijven is.
Sluitstuk ‘Feels Like I’m Flying’ lijkt zo weggelopen te zijn van een blues album van bijvoorbeeld John Lee Hooker. Slechts een akoestische gitaar, “foot stomping” en een dijk van een stem. Alle ingrediënten voor een prachtig innemend liedje, daar mag je deze track ook onder scharen.