Sinds 2012 laat de Belgische band The Guru Guru ons een borderline rock sound horen. Gedacht moet worden aan een leadvocal in een veelkleurige dwangbuis, opgejaagd door koortsige gitaren en een stuiptrekkende ritmesectie. De band bracht recent het tweede album “Point Fingers” uit, waar deze rocksound lekker uit de verf komt.

Het album werd geproduceerd door Wouter Vlaeminck ( Raketkanon, Kapitan Korsakov), gemixt door David Bottrill (King Crimson, Tool, Coheed and Cambria) en gemasterd door Heba Kadry (Chelsea Wolfe, Deerhunter, Lightning Bolt).

Toen ik opener ‘Mache’ voor het eerste draaide had ik eerder het idee dat ik naar een ratelende machine aan het luisteren was. Pas na een dikke minuut horen wij de borderline rocksound die de band voort brengt. Gierende gitaren, een funky basriff en heerlijke drums komen je tegemoet, een puike opener!

Luisterend naar ‘Chramer’ hoor je duidelijk een aantal metal-invloeden terug: zoals de gitaarriff aan het begin van de plaat. Een liedje dat echt uit je speakers knalt, het is lekker energiek! Donker en licht vinden elkaar moeiteloos op ‘Ex Alexander.’ De instrumentatie klinkt duister, terwijl de vocalen juist het tegenwicht bieden. Vaak hoor je op duistere tracks ook een duistere stem terug, dat is hier minder het geval, en juist dat vind ik lekker om te horen.

Na al het geweld  is het tijd voor wat “rust” met  ‘Know No.’ Een fijne afwisseling om de spanning in het album te houden. Het begin van ‘Skidoo’ heeft, net als de opener, een industriële klank aan het begin zitten. Het is qua tempo (grotendeels) een rustiger liedje, maar toch lekker stevig qua sound. Over de single ‘Delaware’ heeft de band het volgende verklaard: “This is one of the first songs we started working on for the album. It’s a song about having lost the ability to feel… It’s bout being stuck in a place where nothing can make you feel and struggling with addiction. It was really the only thing I was able to write about at the time.”

‘And I’m Singing Aren’t I’ staat in schril contrast met de rest van het album, het duurt slechts 1 minuut en 31 seconden en is zeer minimalistisch. Er is een akoestische gitaar te horen en de stem van zanger Tom Adriaenssens die ons zacht toezingt. Een zeer verrassende keuze, die ik zeer waardeer. ‘Origamiwise’ is wat mij betreft het hoogtepunt van deze langspeler. Je hoort een combinatie van de harde klanken van o.a. ‘Charmer’/’Mache’ en de rust van ‘And I’m Singing Aren’t I’. Het beste van beide werelden dus, dit is de band op z’n best!

Met ‘This Knee On Ice’ krijgen wij weer een stevige rocktrack voorgeschoteld. Ook uitsmijter ‘Poverbrigade’ is er eentje met een puike rocksound die je doet verlangen naar meer. Gelukkig is het album op repeat te zetten, zo beleef je het nog een keertje. Tip: zet je volume lekker hard!

“Point Fingers” wijst ons in de juiste richting als het gaat om toffe rockmuziek. Deze Belgische heren weten mij moeiteloos een kleine 40 minuten te vermaken met deze langspeler. De stevige tracks zorgen voor een flinke dosis energie, terwijl de wat rustigere liedjes je weer met beide benen op de grond krijgen. Juist het diverse maakt dit album zo fijn om naar te luisteren.

Luistertips: ‘Mache’, ‘Know How’, ‘And I’m Singing Aren’t I’ en ‘Origamiwise’ (supertip!)