Eind september bracht The Joy Formidable uit Wales het vierde studioalbum Aaarth uit. De hoogste tijd dus om deze langspeler eens onder de aandacht te brengen. Verwacht geen standaard album, experimenteren staat hoog in het vaandel van deze geweldige band!
Deze alternatieve band weet met dit album weer nieuwe deuren te openen, het klinkt lekker experimenteel. Neem nu opener ‘Y Bluen Eira’ (sneeuwvlok) die gezongen wordt in de Welshe taal. Geen mens (behalve de mensen die het spreken) die het begrijpt. En toch durven zij het aan om hier het album mee te openen, strakke move als je het mij vraagt. De track kenmerkt zich door een explosie van geluid, chants en bovenal een stevige rock sound. Alleen het einde van de plaat vind ik iets minder, het is meer een opmaat voor ‘The Wrong Side’ dan wat anders. Het einde van eerstgenoemde had eerder als aparte track kunnen fungeren.
‘Go Loving’ is een snelle track met heerlijke gitaarriffs en puike melodieën die door de vocalen van Ritzy Bryan toch wat rust mee krijgt. Vooral de pianoklanken in de track spreken mij enorm aan, zo worden de lage tonen van de gitaren/drums/bas mooi in contrast gebracht met de hoge tonen. Ook de pauze die halverwege in de plaat valt is lekker, even de rust en dan direct weer door.
Van een beetje psychedelica zijn ze ook niet vies, zoals te horen is op ‘Cicada (Land on Your Back). Er komen ook wat Oosterse klanken om de hoek kijken. Dit experiment doet niks af aan de vette rocksound die zo kenmerkend is voor de band. De basis blijft hetzelfde, alleen de omlijsting wordt zo nu en dan aangepast.
‘All in All’ begint als een muziekdoos die je vroeger had om bij in slaap te vallen, wederom een vernuftige poging een nieuwe invalshoek te genereren. Het nummer begint zeer intiem, maar groeit uit tot een heerlijke plaat met een snerpende gitaarsolo die door merg en been gaat. Niks te slaapliedje dus!
‘What For’, neemt je mee naar een bokswedstrijd die net wat te lang duurt om op stoom te komen. De explosiviteit is bewaard tot het allerlaatste waardoor de spanningsopbouw iets te lang duurt. ‘The Better Me’ heeft een lager tempo dan de andere tracks en ook hier duurt de spanningsopbouw te lang in mijn oren.
De piano maakt van ‘Absence’ een prachtig liedje, toch wel een van mijn favorieten. Halverwege de plaat sluipen er enkele elektronische elementen in de track waardoor het geheel spannend en verfrissend blijft. Van heel andere aard is ‘Dance of the Lotus’, deze claimt onmiddellijk al je aandacht dankzij de volle bas en drums. Een ietwat duistere track die goed past bij herfstachtig weer.
Als afsluiter wordt ‘Caught on a Breeze’ geserveerd. Een track die klinkt als een productie van Muse gemixt met een vleugje grunge. Het is een van de sterkste platen van het album, dat geschreven werd met de presidentsverkiezingen van 2016 in het achterhoofd. De laatste zin is er eentje om te onthouden: “You’re caught on a breeze again / It’s taking you anywhere.” Met andere woorden een waarschuwing tegen apathie in zeer turbulente tijden.