Daar is dan eindelijk het langverwachte ‘Something in the Air’ album van deze Nederlandse band. Vorig jaar juli kreeg ik de single ’20 Years for the Company’ te horen, ik was direct verkocht! De heren weten hoe ze goede muziek moeten produceren die lekker in het gehoor ligt.
De band is ontstaan in 2012 in het mooie Utrecht, sindsdien zijn er twee albums verschenen. Zanger en gitarist Hendrik-Jan de Wolff is verantwoordelijk voor de melodieuze liedjes die vaak ietwat melancholisch klinken. Wat direct opvalt is hoe goed de stemmen van deze heren bij elkaar passen, de meerstemmigheid is werkelijk subliem!
Dankzij ‘4AM’ is wakker worden geen enkel issue meer. Het begint met lekkere gitaarklanken, relaxte drums en als die meerstemmigheid om de hoek komt kijken verschijnt er vanzelf een glimlach op je gezicht. Maak mij elke dag maar wakker om 4 uur met dit liedje, no problem! Iets sneller van aard is de al eerder besproken ’20 Years for the Company’, hier is vooral de basgitaar magistraal.
De gitaar klinkt op ‘She’s a Dreamer’ iets ruiger, maar nog steeds zo onwijs goed. Ik zie mijzelf al een road trip door bijvoorbeeld Amerika maken met dit album door de speakers. ‘Can’t Stop’ staat dan bovenaan het lijstje, mijn rechtervoet op het gaspedaal terwijl de wind door mijn haren wappert.
Als er een instrument is dat vaak een beetje vergeten wordt is het wel de basgitaar. Gelukkig weten deze heren hem meesterlijk te gebruiken op ‘Mary’, een track met een duister randje als je puur op de sound afgaat. Niet direct deprimerend, maar het kent minder vrolijke klanken dan de rest van het album. Ik vind het wel een fijne afwisseling. ‘Wake Up’ gaat over een gemaakte reis naar Oostenrijk: “Driving down a long road to Austria / Everything was fine / Sleeping in a wagon train, oh those days will never come back.” Hier is dat melancholische overduidelijk aanwezig.
Hoewel ik geen fan van paarden ben, wil ik na het horen van ‘Horse (Song for Joel)’ op een paard stappen en over de Amerikaanse prairies galopperen. Deze track ademt gewoon het “Wilde Westen”, genieten! Soms een beetje afkoelen en een stap terugnemen kan geen kwaad. ‘Cool Down’ laat ons dat weten, verpakt in een heerlijk indie folk/country nummer.
De gitaren klinken op ‘Trying to Reach You’ alsof ze uit een War on Drugs nummer zijn gehaald, briljant! Het geeft de muziek een extra dimensie waar je uren luisterplezier van hebt. Met stip het beste nummer van ‘t album, daar is geen speld tussen te krijgen. Ook ‘When the Morning Comes’ kent kenmerken van The War on Drugs, vooral aan het begin. Daarna krijg je die heerlijke jaren ’60 vibe die je mee terugneemt naar de tijd van The Beach Boys en The Flying Burrito Brothers.
Toen ik de zang op ‘Photograph’ voor het eerste hoorde, moest ik direct denken aan ‘Seven Bridges Road’ van de Eagles. De meerstemmigheid is hier zo onwijs goed, ik kreeg er kippenvel van! Een akoestische gitaar, een elektrische gitaar en wonderschone harmonieën maken van dit liedje een waar pareltje. Het album ademt ook een beetje de sfeer die de Eagles ook voortbrachten begin jaren ’70, vooral op het ‘Desperado’ album. ‘Turn the Page’ is een mooi voorbeeld van country rock met een modern tintje.
De titeltrack heeft iets nostalgisch in zich: “There is something in the air that I can’t recall / rumours everywhere and no sign of what’s going on.” Met ‘Valentine’ wordt dit mooie album afgesloten. Weer die mooie akoestische gitaar en de prachtige meerstemmigheid. Ik moest een traantje wegpinken tijdens het luisteren. Een zeer waardige sluiter.