Met ‘Feeling Fades’ en ‘Green and Blue’ wisten deze Ierse heren zich binnen no-time in de schijnwerpers te plaatsen. Binnen het post-punk genre is dit een van de beste bands op dit moment, ontkennen is zinloos. De hype rondom deze band is alleen maar groter geworden met het verschijnen van het debuutalbum “When I Have Fears.”
James McGovern (zanger), Damien Tuit en Cathal Roper (gitaristen), Gabriel Paschal Blake (bassist) en Diarmuid Brenna (drummer) nemen je drie kwartier lang mee op reis die je niet snel gaat vergeten.
Deze langspeler trapt af met het duistere ‘For Everything ‘, waar chaos en melodie elkaar briljant ontmoeten. Het nummer begint kalm, ontaard in chaos en sluit melodieus (voor zover dat gezegd kan worden) af. Tekstueel laten ze er absoluut geen gras over groeien dat het een duister album is geworden: “Not at all, not for everything,/ It’s not for everything at all./ Not for everyone, it’s not for anyone at all.”
‘More Is Less’ is een snelle track die de problemen van de maatschappij goed weet te verwoorden: “If I gave you what you wanted, you’d never be full.” Het sublieme 6 minuut durende ‘Green and Blue’ is er eentje om in te lijsten.
De kern van dit legendarische album wordt gevormd door ‘Slowdance I’ en het instrumentale ‘Slowdance II.’ Beide laten ons The Murder Capital op zijn best horen. Bij vlagen lijkt het alsof wij The Stone Roses gemixt met Joy Division aan het luisteren zijn, een geweldige combinatie!
“You could’ve watched it all,” zingt James over het leven na het wegvallen van een goede vriend op het Elbow-achtige ‘On Twisted Ground.’ Dit nummer laat goed horen dat deze band zo veel meer is dan alleen een post-punk band, ze zijn een klasse apart.
Een messcherpe gitaar én ijzersterke vocalen van zanger James laten de rillingen over je rug lopen als je ‘Feeling Fades’ aan het luisteren bent. Tijdens het opnemen van het album moest een van de bandleden zijn moeder begraven, een tragische gebeurtenis. Om het verlies te verwerken is ‘Don’t Cling To Life’ geschreven.
Het Leonard Cohen-achtige ‘How The Streets Adore Me Now’ staat in schril contrast met de voorgaande tracks. Geen snelle riffs/drums en harde vocalen, het is ingetogen en zeer rustig. Nog een prachtvoorbeeld dat deze band een klasse apart is! Sluitstuk ‘Love, Love Love’ is er eentje die klopt als het menselijke hart.