The Twilight Sad begon als een groep schoolvrienden die niets liever deden dan samen muziek maken. Inmiddels is deze band over de hele wereld bekend, vandaag verschijnt het vijfde studioalbum It Won/t Be Like This All the Time. En ja, de / is er opzettelijk geplaatst door de band.
Het verhaaltje begint bij Robert Smith van The Cure, hij coverde namelijk ‘There’s a Girl in the Corner’ van het vierde album Nobody Wants to Be Here and Nobody Wants to Leave. James Graham (zanger) had Smith eerder al laten weten zij best als openingsact beschikbaar waren. James dacht dat hij er nooit meer iets over zou horen, maar niet lang daarna ontving hij bericht welke data de band beschikbaar was. Een prachtige periode brak aan, het zaadje voor het nieuwe album was geplant.
‘[10 Good Reasons for Modern Drugs]’ laat het album al direct goed beginnen met een zeer hypnotiserend synthesizer effect, het heeft wat weg van de sound die Mogwai produceert. Niet gek, want deze band zit bij het label van Mogwai ondergebracht. James kwam met de songtekst na een donkere dag waarin hij de wereld niet meer begreep. Hij besloot een avondje stappen en ging naar de plekken waar hij vroeger graag kwam, maar voelde zich niet op zijn gemak: “I just saw a lack of compassion from people for each other that day. It left me feeling pretty empty.” Gitarist Andy MacFarlane schreef het grootste gedeelte van de muziek en bedacht ook de naam voor deze track: “I saw the title in an old punk fanzine I was looking through and it would look good visually with the artwork.”
‘Shooting Dennis Hopper Shooting’ heeft niks te maken met de acteur, het was simpel de titel van een advertentie die MacFarlane op zijn pc zag verschijnen. Tekstueel is het wat duister omdat het gaat over het pijn doen van onze geliefden, dat is volgens James het makkelijkste om te doen. Ik denk dat dit een track gaat worden die ze veel live gaan spelen, er zit lekker veel energie in. Het neigt bij vlagen een beetje naar muziek van The Pixies.
Dat dromen/nachtmerries voor inspiratie kunnen zorgen is alom bekend, dit verhaaltje is ook het geval bij ‘The Arbor’. James had een droom/nachtmerrie die hij zich nog steeds kan herinneren. Ook geen echt vrolijk liedje aldus James: “It’s a song about leaving when you don’t want to, a song about dying, a song about watching someone fade away out of your life.” IJzersterk nummer met een geniale gitaarriff die heerlijk in je kop blijft hangen.
Een zeer sterke baspartij van Johnny Docherty is te vinden op ‘VTr’. Deze track gaat over het zoeken naar liefde op de meest donkere momenten. Dat deze band zeer goed is bewijst ‘Sunday Day 13 wel, James nam dit nummer in één take op! Maar goed ook, want hij had het geen tweede keer willen zingen. Je hoort hem “you should hate me” zingen, datgene gaat over zijn eigen gevoel. Hij twijfelt nogal over zichzelf en waarom andere mensen nog met hem omgaan. De man heeft een zeer sterk karakter, hij praat er liever over dan erover te zwijgen: “I know it’s not easy to hear or to read that, but I’d rather talk about it than keep it to myself and let it burn away inside of me. This song is a prime example of that.”
‘I/m Not Here [missing face]’ is met zijn ruim vijf minuten het langste nummer, ook een van de meest interessante. Het gaat over het conflict jezelf niet meer leuk vinden: “I don’t want to be around you anymore.” Niet bepaald een vrolijk onderwerp, toch kent het een pakkend refrein. Zoals ik al eens eerder omschreef is er soms duisternis nodig om licht te creëren, point proven. Ook de Schotse vocalen van James doen een duit in het zakje, het klinkt hierdoor toch stiekem een beetje optimistisch.
‘Auge_Maschine’ leunt heerlijk op de synthesizer en krijgt hierdoor een lekkere jaren ’80 sfeer. Met ‘Keep It All to Myself’ geeft James ons het advies om met elkaar te praten als er iets dwarszit. Ook is het zijn aparte manier om zijn geluk uit te drukken: “It’s also my weird way of saying how lucky I am that I have the amazing people in my life and without them I’d be lost.”
Met ‘Girl Chewing Gum’ hebben wij het meest intense nummer te pakken, aldus de zanger. Ook hier weer een mooie hoofdrol voor de basgitaar, heerlijk! Net zo intens, of nog intenser als je het mij vraagt is ‘Let’s Get Lost’. Voor James was dit de moeilijkste track om te schrijven en te zingen, het gaat over zijn persoonlijke ervaringen. Aan het eind van de track hoor je hem letterlijk emotioneel breken. Hij heeft er zelf het volgende over te zeggen: “I won’t shy away from talking about that and I’m definitely not ashamed or embarrassed about it. I hope it shows how much this means to me. I think I’ve opened up on what the songs are about more with this record than any other but I’m not ready to talk about what this song is about.”
Met uitsmijter ‘Videograms’ knipoogt de band naar The Cure, dankzij het gebruik van de verschillende synthesizer klanken. Het was het eerste liedje dat werd geschreven, maar pas als laatste werd afgerond. Sinds James aan het nummer ging werken had hij “don’t you start on me” in zijn hoofd zitten. Hij geeft zelf aan het ergens gehoord te hebben en dat het is “blijven plakken.”