Na ‘Sweet Melodies’ en het prachtig innemende ‘Song for Grandma’ mogen wij nu allemaal gaan genieten van het nieuwe Cut the Wire album van Tim Knol. Ik heb hier reikhalzend naar uitgekeken! Al sinds het uitkomen van ‘When I Am King’ (2010) ben ik fan van deze geweldige zanger uit Hoorn. Zijn nieuwe plaat klinkt net als zijn voorgangers heerlijk en toegankelijk.
Het schrijven van nieuwe muziek was voor Tim “lekkere therapie”. In een gesprek met het NRC geeft hij aan dat de afgelopen tijd niet altijd even fijn was. Hij zag namelijk een groot gedeelte van zijn band overstappen naar Douwe Bob. Daarnaast kwamen er enkele financiële tegenslagen waardoor hij serieus overwoog om te stoppen met het maken van muziek. Gelukkig heeft hij de draad weer op kunnen pakken en is zijn album te vinden in de winkel en natuurlijk digitaal te beluisteren.
Het eerste nummer van een nieuw album kan een plaat maken of breken. Ik had al heel snel door dat het goed zat. De vrolijke klanken van ‘Whispering Heart’ komen je tegemoet als warme zonnestralen op een mooie lentedag. Het klinkt als vanouds als een echte Tim Knol productie. Een mooie knipoog naar de west-coastbands uit de jaren ’60 is nog steeds aanwezig, maar is meer verwerkt in een eigen sound. Dit komt mede door de samenwerking met Anne Soldaat, met wie Tim al jaren samenwerkt.
In ‘Echoes of Laughter’ zingt Tim over zijn afkeer tegen de commerciële kant van de muziekindustrie. Het maar moeten scoren en het binnenhalen van zoveel mogelijk geld is iets waar hij het absoluut niet mee eens is. Bij hem gaat het om het brengen van mooie muziek, het moet mensen raken. Daarom heeft hij heel wat huiskamerconcerten gespeeld de afgelopen tijd. Intiem contact met de mensen om zo zijn muziek te delen. Mooi dat een artiest op deze manier zijn werk ten gehore brengt. Niet groots, maar klein en persoonlijk.
Op ‘Cut the Wire’ vraagt Tim zich af hoe hij zich prettig moet gaan voelen na allerlei tegenslagen. Hij blijft gelukkig niet in het negatieve hangen en geeft aan dat het vanzelf over zal gaan: “This to shall pass, some things will never last.” Naar mijn idee doelt hij hier op het vertrek van zijn bandleden. Mooi om te zien dat hij deze negatieve gebeurtenis om kan zetten in iets positiefs. Dat siert hem enorm.
‘Blind Eye’ doet mij denken aan het werk van de Eagles op het Desperado album. Na ongeveer 20 seconden kreeg ik een déjà vu en schoot het ‘Bitter Creek’ nummer in mijn hoofd. Geen idee of daar de inspiratie vandaan komt, of dat het gewoon een hersenspinsel van mij is. Als ik mijn ogen sluit dan zie ik mijzelf in het wilde westen staan, compleet in outfit en al. Voor mij een van de hoogtepunten van het album, dat zal mede komen door mijn fascinatie voor het werk van de Eagles.
Het gitaarwerk op ‘Going Places’ deed mij wederom denken aan het wilde westen, ditmaal schoten niet de Eagles door mijn hoofd maar Elton John. Voor hij enorm bekend werd met popliedjes bracht hij het Tumbleweed Connection album uit. Dit conceptalbum gaat ook over het wilde westen. In dit nummer is er vooral een hoofdrol weggelegd voor Anne Soldaat. De messcherpe gitaarsolo van haar is onovertroffen goed en past perfect in het liedje.
De overige nummers zijn weer lekkere popnummers in de stijl die wij van Tim gewend zijn. ‘Last Call’ is daarvan het meest ruig, het neigt zo heel af en toe zelfs richting de punk. Lekkere afwisseling dus. ‘Weight of Clouds’ bezingt het overstappen van zijn band richting Douwe Bob: “My steps upon the sidewalk they brought you to the mainroad.” Hiermee refereert aan het feit dat Douwe Bob een deel van zijn succes te danken heeft aan Tim. Het nummer is geen sneer, geen uiting van woede maar lijkt juist een prachtige afsluiting van de moeilijk periode die Tim heeft doorstaan.