De Belgische indie/alternatieve formatie Wardrobe heeft vandaag het nieuwe album ‘Giving Up a Ghost’ uitgebracht. Samen met hulp van Sarah Pepels (Portland), Patricia Vanneste (Balthazar) en Bart Vincent (Melanie De Biasio) is Johan Verckist (frontman) aan de slag gegaan. Met een zeer mooi resultaat als gevolg!
Met ‘Armchair Critic’ trapt dit tweede album op een ietwat aparte manier af. Het begin heeft namelijk een zeer dromerig sfeertje, ik wist even niet hoe ik dit moest interpreteren. Op de 46e tel komt het nummer pas echt tot leven met de introductie van de lekkere melodie. Het dromerige blijft gedurende de hele plaat aanwezig, daar kan ik enorm van genieten! Nog beter klinkt het als single uitgebrachte ’24 Weeks’, lekker opbeurende muziek met hoorbare jaren ’70 invloeden in een modern jasje.
Kippenvel kreeg ik tijdens het luisteren van ‘King of Clay’, de stem van Verckist is hier onwijs mooi. Toen de tweede stem werd geïntroduceerd, resulteerde dat in nog meer kippenvel. Invloeden van o.a. Balthazar zijn op ‘Someday’ duidelijk te horen: fijne beats, strakke melodielijn en een catchy songtekst. Kortom, eentje die heel gemakkelijk in je hoofd kruipt en daar lekker blijft rondzingen.
Het rustige en dromerige ‘Live Forever’ heeft een onwijs fijne hypnotiserende sfeer, hier kan ik uren naar luisteren. Vooral de gitaarsolo aan het eind van het nummer is magistraal goed! Puike industriële klanken zijn te horen op ‘Distance’, bij vlagen lijkt het op de muziek van Sleaford Mods. Er kwam een grote glimlach op mijn gezicht en ik ging meedeinen op het ritme toen ‘Long Gone’ door de speakers galmde. Strakke drums, een vrolijke melodie en puike vocalen maken van dit liedje een feest om naar te luisteren.
Een vleugje country rock is te horen op ‘Back Doubles’ dankzij de briljante gitaarriff. Wardrobe laat hier een stuk vakmanschap horen, het klinkt vertrouwd en vernieuwend tegelijk. Het is met recht en van de betere nummers. Een elektronisch begin kondigt ‘Off the Reel’ aan, een van de al eerder uitgebrachte singles. Het klinkt rauwer dan de rest van het album dankzij de vervormde vocalen en de geweldig klinkende basgitaar. Heel toepasselijk wordt in het nummer “Keep it comming” gezongen (doelend op “easy money”), ik koppel het liever aan dit geweldige liedje.
Na het ruige werk, even op adem komen met ‘Nothing’s Ever Gonna Change’. Een rustig ritme, relaxte gitaren en zeer, maar dan ook zeer fraaie vocalen. Hetzelfde mag gezegd worden over ‘Ice Box Man’, al heeft deze een meer dromerige sfeer dan zijn voorganger. Ik kan dat zeer waarderen. Als sluitstuk is gekozen voor ‘Come Back and Stay’, een track grootgemaakt door Paul Young in 1983. Wardrobe weet dit nummer helemaal naar zijn hand te zetten, zonder het origineel helemaal uit het oog kwijt te raken. Door het gebruik van violen en de prachtige stem van Patricia Vanneste is dit wederom kippenvel muziek van de bovenste plank!