Onze zuiderburen zijn al geruime tijd in de ban van de post-punk band Whispering Sons. Het langverwachte debuutalbum Image is nu in de schappen te vinden. Qua sound heeft het wat weg van onder andere The Cure, Joy Division en The Sound, post-punk van de bovenste plank dus!
Voor de band is het album een grote stap voorwaarts. Samen met producer Micha Volders (Meteor Musik, El Guapo Stuntteam) en co-producer Bert Vliegen (Teen Creeps, Sophia) heeft de band met heel veel energie, akoestische drums en een rijk assortiment aan synthesizers de sound weten te creëren. De tien tracks zijn opgenomen in, je raad het al, 10 dagen. Zo probeert de band je de live sensatie voor te schotelen op het debuutalbum.
Zoals vaak in het post-punk genre is het thema ietwat aan de duistere kant. De nummers zijn gevoed door de dynamiek van de stad, Brussel in dit geval, en gaan over gevoelens van vervreemding en afstand. ‘Alone’ is daar een prima voorbeeld van: het gaat over het bewust afstand creëren tussen jezelf en je omgeving. Met name de drums spelen wat mij betreft een grote rol in deze track, in samenwerking met een onrustige gitaarriff is dit een van de fijnere platen van de langspeler. Het nummer straalt een bepaalde mate van onrust uit, en juist dat past erg goed bij het genre in mijn optiek. ‘Got a Light’ en ‘No Time’ borduren voort op die afstand en geven commentaar op het falen van communicatie.
Luisterend naar ‘Skin’ moet ik denken aan muziek van The Damned, met name aan het album Phantasmagoria (1985). Het nummer is vrij minimalistisch van aard, maar wel ijzersterk! Het neemt je in een houdgreep en laat je niet meer los. Er is flink geëxperimenteerd met de sound van de drums en dat maakt deze plaat enorm spannend. De vocalen zijn duister en ingetogen, hierdoor kreeg ik een gevoel van onbehagen. Deze plaat weet mij echt te raken.
Met ‘Hollow’ laat de band een ander geluid horen bij aanvang van de plaat, het klink iets meer opgetogen. Met de nadruk op iets, want het blijft nog steeds post-punk. De track wordt gaandeweg steeds een beetje donkerder. Een zeer hypnotiserende plaat, mede vanwege de gekozen gitaarriff die je constant hoort. Briljant uitgewerkt.
De track ‘Waste’ was de eerste single van het album, men was er lyrisch over. Ook hier weer die spanning die de boventoon voert, elke keer weer weet deze mij te verrassen. Het gaat niet vervelen omdat het telkens op een andere manier naar voren wordt gebracht. Van rust is alleen sprake tijdens het begin van de track, het groeit uit tot een zeer tumultueus eind. De plaat voelt als een martelende obsessie die van binnenuit wanhopig knaagt en zich langzaam opbouwt tot het moment van een ‘mental breakdown’.
Snelle en felle drums maken van ‘Dense’ een flitsende track, waar weer die fijne gitaar in verwerkt zit. Die loopt als een rode draad door het album heen, telkens weer met dat hypnotiserende effect. Als sluiter wordt ‘No Image’ ten gehore gebracht. Een zeer minimaal nummer kijkend naar de sound, op de laatste 40 seconden na dan. Dan breekt alle geweld weer los om het album in stijl af te sluiten.