De fans van deze Eindhovense band hebben lang moeten wachten op nieuw werk, maar liefst zeven(!) jaar. Het debuutalbum Foghorn beviel de fans zeer goed, eind 2018 verscheen dan eindelijk album nummer twee Periscope. De titeltrack spreekt mij het meeste aan vanwege het duistere randje.
Album nummer 1 was veel gebaseerd op de gitaar, dit album juist meer op de synthesizers en samples. En juist die synths zorgen voor dat donkere randje in samenwerking met de puik klinkende basgitaar in deze titeltrack. Tikje melancholisch, maar niet depressief, juist dromerig. Ik weet niet of ik dat over mijzelf afroep, maar heel veel tracks van afgelopen jaar en de afgelopen weken hebben een dromerige sound. Overigens heb ik daar totaal geen moeite mee, ik vind het wel relax. Past ook wel in de tijd van het jaar, heerlijk wegdromen als het buiten guur is.