Veteranen in de Southern-rock kun je ze ondertussen wel noemen. De groep rond Mike Colley en Patterson Hood maakt al sinds 1996 feilloos een mix van rock, blues en country en dat recept is ook in 2020 onveranderd. Nog een band die de situatie in Amerika probeert te beschrijven met een bovenal confronterend album. Nadat Drive-by Truckers in 2016 zich al liet horen over de politieke situatie in eigen land doet het dat in 2020 nog eens. Misschien ook nog even net iets harder, maar ook beter? Naar eigen zeggen hebben ze in ieder geval meer hun hart dan hun hersenen in de nieuwe plaat genaamd ‘The Unraveling’ gestopt.
De plaat begint ingetogen met vooral een mooie rol voor de viool om vervolgens een voor Drive-by Truckers typisch nummer in te zetten; ‘Amergeddon’s back in town’. Van een rustige rit in de auto naar de ramen open en knallen. Mooie symbolische uitspraken als “You can’t tell darkness from the flame” en “you can’t tell the rabbit from the hat” passeren de revue.
In slow ride argument wordt het tempo vast gehouden, maar dit nummer blijft toch wel erg eentonig. In ‘Thoughts and Prayers’ is een slow-ride een meer passende term. De vocalen op dit nummer zijn heel fijn om naar te luisteren. Het confronterende van het album komt hier goed naar voren. “Stick it up your ass with your useless thoughts and prayers”.
Op ‘21st century U.S.A.’ blijft het ‘slow-ride tempo’ intact gehouden. Een track die akelig relevant is. “It’s all American, but Chinese made.” En “If Amazon can deliver salvation, I’ll order it upon my phone”. Ja, we leven in de 21e eeuw. Overigens ook weer een mooie rol voor de viool weggelegd hier.
Heroin again gaat precies waar je denkt dat het over gaat. Maar vooral waarom de verleiding toch de groot wordt terwijl we dachten dat de ‘ze’ wel beter zouden weten. Een rauw nummer waar de blues weer lekker hoorbaar is.
In het laatste deel van de plaat lijkt Drive-By truckers iets experimenteler te worden. Van het funky ‘Babies in cages’, naar het stormachtige ‘Grievance Merchants’ naar een echte slow-burner ‘Awaiting Resurrection’. “I’m sorry to my children, I’m sorry what they see I’m sorry for the world that they’ll inherit from me Babies in cages”. Nog maar is z’n lyric die je even op je plek zet. Op ‘Awaiting Resurrection’ wordt dan ook nog maar bevestigd dat er een kwaad in de wereld zit. Ja, ‘The Unraveling’ is hard, maar het liegt er niet om.