Nee, Komraus is geen Duits maar een Engels gezelschap, ze maken, net als Portishead, progressieve trip hop. Sara Rioja neemt de vocalen voor haar rekening, Giuseppe Grondona zorgt voor de drums en Miguel Ramires is de keyboard/synthesizer master. Recentelijk brachten dit trio het debuutalbum ‘Untie the Ropes’ uit, hoog tijd dus om eens kennis te maken.
Het album start met ‘Some Minutes’, het draait hier vooral om de prachtige vocalen van Sara en de rustige melodieën in combinatie met heerlijke drums. ‘Gas’ is een zeer rustig nummer met wederom de zeer sterke stem van zangeres Sara. Dit liedje kan wat mij betreft zo in een crimi film/serie gebruikt worden, daar leent het zich uitstekend voor.
Het album kabbelt voort met ‘Love Overdose’, een zeer rustige plaat met aandacht voor prachtige pianoklanken. Bij het horen van de titeltrack krijg ik weer het gevoel dat dit liedje goed past in een misdaadthriller, het sfeertje in dit nummer is grandioos goed! Weer aandacht voor de piano in samenwerking met sublieme vocalen en een rustige beat. Genieten met een hoofdletter G.
Een paar prachtige strijkinstrumenten en pianoklanken klinken aan het begin van ‘If I am Dreaming’. Wat in deze plaat opvalt is de hoofdrol voor de basgitaar, de drums zijn slechts minimaal aanwezig. Als groot fan van de basgitaar, waardeer ik dit enorm. Drums en synthesizer werken subliem samen op ‘What We Were Once’. Dit liedje heeft een beetje het gevoel wat je ook krijgt bij het luisteren van Enya en Enigma.
‘Just Say My Name’ klinkt ietwat duister dankzij de basgitaar, drums en de gekozen melodie. Laatstgenoemde wordt vooral door de synthesizer vormgegeven, beetje het jaren ’80 gevoel. Tijdens het luisteren van ‘The Road’ moest ik sterk denken aan James Bond, dit liedje had zo de titeltrack van een nieuwe Bond film kunnen zijn.
Er komt ook een heel klein beetje rock om de hoeken kijken op ‘Stolen Fate’, fijne keuze! De vocalen van Sara worden hier voorzien van enkele effecten, het geeft het nummer een extra dimensie mee. Leuk om te horen dat ze dit doen, het is namelijk een gewaagde keuze. Met ‘Flying High’ wordt het album in stijl afgesloten. Een liedje dat groeit en groeit om vervolgens heel rustig af te sluiten. Juist het tegenovergestelde van wat je verwacht, daarom is dit ook zo’n fijn liedje geworden.