Dat er fijne muziek uit Australië komt wisten wij natuurlijk al lang. Ditmaal mag ik je het trio Middle Kids uit Sydney voorschotelen. Hannah Joy, Tim Fitz en Harry Day vormen samen de band sinds 2014. Het nieuwe album Lost Friends gaat op 4 mei verschijnen.
De meeste tracks zien het levenslicht door Hannah (vocalen/gitarist), zij krijgt op de meest rare tijdstippen inspiratie en zet deze dan om in tekst/muziek. Als de eerste zaken op papier zijn gezet neemt Tim (bassist) de papieren ter hand en bekijkt deze kritisch, om er vervolgens zijn eigen draai aan te geven. Harry (drummer) is meestal de laatste die de nieuwe platen te zien krijgt. Gelukkig weet hij op zijn eigen wijze de muziek naar zijn hand te zetten. Juist dat maakt de band zo leuk, er is ruimte voor iedereen om zijn/haar stempel te drukken op het nieuwe werk. Hannah en Tim zijn trouwens getrouwd, maar echt samen muziek schrijven zit er vaak niet in:
“Even though Tim and I live together and we’re married, the work flows usually more when the other person is gone,” Joy says. “Yeah, it’s not like we’re in the room together and say, ‘Hey, play that minor chord again, babe,’” Fitz says with a laugh. “We’re more like, ‘Get out! I’ve got some work to do.’” “There’s a deep level of trust that comes with that,” Joy says. “I’m happy to give Tim a song to do what he wants with it, and he’s happy for me to have the space to do what I want.”
‘Bought It” is een fantastische opener van het nieuwe album: het begint klein maar groeit uit tot een heerlijke indierock plaat. Mede dankzij de heerlijke heldere vocalen en de heerlijke gitaarriffs. De band heeft mij al helemaal “in the pocket” na het luisteren van het eerste nummer! ‘Mistake’ heeft een refrein dat zo uit een verloren Fleetwood Mac-album gehaald had kunnen zijn.
‘Edge of Town’ is wat mij betreft het visitekaartje van de band, door dit nummer verdienen ze wat mij betreft een prominente plek binnen het indierock genre van 2018. Sublieme tempowisselingen, fijne gitaarriffs, lekker ronkende drums en weer die kraakheldere stem van Hannah.
Melancholiek en indie gaan perfect samen op ‘Maryland’, de balans tussen beide is wat mij betreft sterk uitgevoerd. Niet te veel van dit en niet te veel van dat. Een echte “wall of sound” is te vinden op ‘On My Knees’, een lekkere volle sound zonder dat deze fuzzy klinkt. Alles is tot in de puntjes uitgewerkt, zeer knap gedaan. De heerlijke stem van Hannah wordt op ‘Don’t Be Hiding’ prachtig aangevuld door de de gitaren en de drums. Hetzelfde kan gezegd worden over ‘Please’.
Titeltrack ‘Lost Friends’ heeft weer die melancholiek te pakken, ditmaal heeft deze wel de overhand. De sound is gelukkig alles behalve saai, juist opzwepend. De plaat met het hoogste pop-gehalte is te vinden in ‘Never Start’.
Het album eindigt met een perfecte uitsmijter: ‘So Long I’m Gone’. Wij worden hier voor de laatste maal getrakteerd op de perfecte vocalen van Hannah, de heerlijke basgitaar van Tim en de knallende drums van Harry. Jammer dat de plaat nu al afgelopen is, ik zet ‘m nogmaals op nu. Gewoon, omdat het kan!