De Schotse post-rock band Mogwai heeft onlangs het album KIN uitgebracht. Het betreft de soundtrack voor de gelijknamige sci-fi misdaadfilm die eind augustus in de bioscoop verscheen. Het is het eerste werk van de groep, die onlangs nog op Best Kept Secret te zien was, na hun succesvolle album Every Country’s Sun (2017).
De soundtrack is voor mij essentieel onderdeel van een film. De juiste sound maakt de film intenser om naar te kijken. Mijn “all time favorite” is nog altijd de door Ennio Morricone gecomponeerde muziek van Once Upon a Time in the West (1968). Film en geluid zijn daar echt een geheel, magnifiek om naar te kijken/luisteren. Recenter werd ik enorm verrast door de soundtrack van Dunkirk (2017), geschreven door Hans Zimmer. Prachtig voorbeeld van het gebruik van de zogeheten “Shepardtoon”.
De bloedstollende sci-fi misdaadthriller KIN verscheen op 31 augustus in de bioscoop. Het verhaal gaat over een ex-veroordeelde die noodgedwongen op de vlucht slaat met zijn geadopteerde broer voor een wraakzuchtige crimineel. Een mysterieus wapen dat ze onderweg vinden blijkt hun enige bescherming.
De cast bestaat uit Jack Reynor (o.a. Transformers), Zoë Kratvitz (o.a. Girls Night Out en Mad Max: Fury Road), Carrie Coon (o.a. Avengers: Infinity War), James Franco (o.a. Tristan and Isolde en Rise of the Planet of the Apes) en Dennis Quaid (o.a. The Day After Tomorrow en A Dog’s Purpose).
Mogwai’s Stuart Braithwaite zegt over KIN:
“We were really excited to be asked to record the original score for Jonathan and Josh Baker’s debut movie KIN. It was amazing to do a project that was so different to anything we’ve done before and see how our music fits in a totally different environment to how it’s been used before. The music in the film is some of my favourite Mogwai has ever made and we can’t wait for people to hear it.”
Met KIN heeft Mogwai een primeur te pakken, het is voor het eerst dat zij een soundtrack geproduceerd hebben voor een film. Hoewel ik de film nog niet heb gezien, wordt de toon direct gezet met de opener ‘Eli’s Theme’ (duistere pianoklanken en in de achtergrond hier en daar gitaarriffs) en de daaropvolgende tracks ‘Scrap’ en ‘Flee’.
Bij het zien van de titel ‘Funeral Pyre’ moest ik in eerste instantie denken aan de gelijknamige plaat van The Jam (1981). Een track die Mogwai volgestopt heeft met een hele hoop mysterie, bij mij wekt het nieuwsgierigheid op. Wat gebeurd er in de film? Wie is er bij betrokken? Waarom dit? Waarom dat?
‘Donuts’, die als trailer heeft gediend, begint als een dromerige synth-plaat die ons lijkt mee te voeren op een prachtige reis door de ruimte. Sluit je ogen en je zit vanzelf in een ruimteschip en je ziet alle sterren en planeten aan je voorbij gaan. De track begint zoals gezegd dromerig, maar wordt met de seconde intenser in volume en sound. Daar waar ‘Donuts’ met de seconde groeit, blijft ‘Miscreants’ klein en ingetogen. Ondanks dat, blijft het wel spannend van de eerste tot de laatste seconde.
Van ‘Guns Down’ kan gezegd worden dat het binnen het straatje past van de band, het lijkt veel op datgene wat ze normaal laten horen. Het klinkt, mede dankzij het gebruik van een orgel, retestrak. Ook hier is de link naar het filmgenre binnen luttele seconden duidelijk. Het ritme vind ik onwijs lekker, de sci-fi geluiden zeer passend bij de track. Vaak zijn deze geluiden storend, of worden ze op de verkeerde manier gebruikt. Dit is hier absoluut niet het geval.
Titeltrack ‘Kin’ kenmerkt zich door het gebruik van synths, het lijken soms wel de eighties, en hier en daar wat distortion (bijvoorbeeld bij de drums). Ook de piano speelt een rol in deze track, mooi om te horen. Ze klinken, net als de opener, ietwat duister en zetten direct de toon in de track. Hopelijk dat de film, bij vlagen, ook duistere kanten heeft. Dan passen muziek en beeld perfect bij elkaar.
Met ‘We’re Not Done’ wordt het album, en dus ook de film, afgesloten. Het is ook het enige nummer van dit album dat is voorzien van vocalen, niet gek bij een soundtrack natuurlijk. Maar het is wel mijn favoriet van het album. De sound van de vocalen klinkt ietwat dromerig, terwijl de rest van de track messcherp is. Die twee samen is een perfecte combinatie.