Er is een nieuwe band opgestaan die naar eigen zeggen het stoffige Europese rockgenre nieuw leven in gaat blazen. SUiT is de naam en komt uit zowel Duitsland als Nederland. Op 9 maart verschijnt het debuutalbum The Girl, The God, The Rush in de schappen. In Engeland en Duitsland heeft deze band al een schare fans weten op te bouwen, eens kijken wat het album in petto heeft.
De Nederlandse leden hebben aan de Rockacademie te Tilburg gestudeerd, de Duitse leden aan de Popakademie in Mannheim. Genoeg ervaring in huis. Het album kenmerkt zich door een mix van (hard)rock, bluesritmes en hier en daar wat elektronische elementen. De opnames van het album vonden plaats in de Moon Studios (Nederland) gedurende de winter van 2016/2017. De band bestaat uit Lex Brown (vocalen/gitarist), Rutger Martens (gitarist/vocalen), Ivo Schot (bassist/vocalen) en Stefan Wandel (drummer).
Met ‘Kings and Queens’ en ‘Water My Friend’ laten de heren zien dat zij de blues een eigen twist kunnen meegeven. Eerstgenoemde plaat gaat over het winnen van een meisje: “I want you know, there is room for queen.” Heel wat bands proberen de bluessound opnieuw vorm te geven, met wisselend succes. Hier kan ik met zekerheid zeggen dat het 100% gelukt is.
Iets van heel andere orde is ‘Whe She Speakes’, deze komt akelig dichtbij de heavy metal. Niet een van mijn meest favoriete genres, mede vanwege de vaak schreeuwerige zang waar ik niks van kan verstaan. Gelukkig is dat hier niet het geval en is de plaat prima te volgen. Een van de snellere platen op een album waar het tempo niet altijd hoog ligt.
Op de titeltrack ‘The Girl, The God, The Rush’ en ‘Robot Sweats’ speelt de band met de elektronische invloeden om de muziek vorm te geven. Bij de titeltrack komt dat het beste naar voren aan het begin van het nummer. De gecreëerde sound heeft daar iets weg van de muziek die te vinden is op het debuutalbum van Preoccupations (voorheen Viet Cong).
‘Shifting Dunes’ is vooral erg krachtig vanwege de fijne drumpartijen. Niet veel rockbands leggen de nadruk op de drums, maar meer op de gierende gitaren. Fijn om te horen dat het hier wel nog het geval is! Natuurlijk ontbreken de gitaren hier niet, gelukkig maar! Stel je voor, een stevige rockplaat zonder gitaren…
‘Quicksand Waterfalls’ klinkt een beetje als een mix tussen Kensington en Dotan. Met name de zangpartijen, en dan met name de tweede stem, doen mij denken aan het werk van Dotan. Een wat rustigere plaat die het vooral moet hebben van die tweede stem.
‘Over the Next Hill’ heeft een beetje de vibe van Muse te pakken, met name tijdens de onwijs fijne gitaarsolo. Lekker grauw en hard, precies datgene wat deze plaat boven de andere laat uitstijgen.
Een andere band die bij mij direct naar boven kwam borrelen tijdens het luisteren van ‘Blessed With Black’ was Guns N’ Roses. Met name de eerste paar gitaarakkoorden van ‘Blessed With Black’ doen mij heel sterk denken aan die van ‘Ain’t It Fun’. Al klinkt hier de gitaar iets minder grauw. Het is mijn ogen een mooie ballad met veel afwisseling in tempo en volume.
Begin 2017 verscheen de eerste single ‘1q84’ al. De band heeft zelf het volgende te vertellen over deze plaat: “1q84 toont een dystopische plek waar de grens tussen fictie en realiteit vervaagd. Stemmen in je hoofd, schermen in eindeloze herhaling en ogen die je overal volgen. Wie kijkt er naar wie? In hoeverre we vandaag de dag al in deze wereld zijn beland mag de kijker zelf bepalen.”
Als laatste op het nieuwe album is ’22-22′ aan de beurt. Een lekker rollende gitaarriff en fijne vocalen maken deze plaat de moeite waard. Met name de ietwat duistere gitaarriff geeft dit nummer zijn glans.