The Boxer Rebellion kent een hele tumultueuze geschiedenis en slechts één notering in de nationale hitparade. Tegenslag na tegenslag kreeg deze band te verwerken, maar ze kwamen er keer op keer sterker uit. Ghost Alive is het meest persoonlijke album van de band.
Er zijn elf zeer krachtige nummers te vinden op deze langspeler. Verwacht geen bombastische sound maar juist het tegenovergestelde: klein en intiem. Er is veel aandacht voor de akoestische gitaar, zoals wij gewend zijn van deze band. Dit keer is er ook aandacht voor harpen, hoorns en strijkers. Deze instrumenten en de soms fragiele stem van zanger Nathan Nicholson zorgen ervoor dat je helemaal opgezogen wordt in de muziek. Het weet mij in ieder geval tot op het bot te raken. Zeker toen ik las dat de vader van Nicholson overleed toen het album in de kinderschoenen stond. Dat verlies in combinatie met alles wat de band al meegemaakt heeft, is op Ghost Alive te horen.
Opener ‘What the Fuck’ (zo heet de plaat echt) heeft in het begin iets weg van ‘Wild Wood’ van Paul Weller. In deze plaat heeft Nicholson zijn hart en ziel gestoken. Hoewel de stem krachtig klinkt is er ook een breekbaar element te horen. De strijkers in de plaat geven de plaat nog een extra laag emotie mee. Deze prachtige track zet direct de toon voor de rest van het album, alles wat je hoort komt direct uit het hart van Nicholson en gitarist Andrew Smith.
Mocht je nog geen emotionele reactie hebben gekregen na het luisteren van de opener, dan gaat dit bij ‘Rain’ vanzelf gebeuren. Het nummer begint ingetogen met slechts de vocalen van Nicholson en een akoestische gitaar. Later komen daar een stel prachtige strijkers en een koperblazer bij. Juist dat laatste geeft het nummer een sprankje hoop in mijn ogen. Juist dat element maakt dit een van de pareltjes die je keer op keer gaat beluisteren.
Zelf was ik diep geraakt na het horen van ‘Here I Am’, het greep mij direct bij mijn strot. Mijn ogen werden waterig en ik wist even niks meer uit te brengen. De reden is te vinden in het refrein dat heel hoog en fragiel is gezongen: “Here I am. I lost you once, I won’t lose you again.” Mooier dan dit wordt het bijna niet. Als je de videoclip bekijkt weet je pas hoe persoonlijk en emotioneel het album is. Als laatste is een foto van Nicholson en zijn overleden vader in beeld. Een heel mooi eerbetoon.